Sevmek, anlamak, ağlamak...
Şu bi gerçek, sevmenin ağlamayla kesin bir ilişkisi var...
Bugün Istiklâl marşı için çıktığımızda da,
100 yıl logosunun sonsuzluk ve hilâl şekliyle yazılmış olduğunu görünce de,
Şu virüs yüzünden ne kadar riske girseler de özveriyle çalışan, bizlere hakkı geçen sağlıkçı, polis, öğretmen, kargocu vs. düşündüğümde de,
Şimdi tüm iyi niyetli insanlarla birlikte,
en sevdiklerime, bildiğim, bilmediğim tüm sıkıntılarına can-ı gönülden dua ederken de,
Yaradanı,
yaratılmışları,
şaşırtan ama şaşmayan düzenle süregelen kainatı tefekkür, hayranlık içinde izlerken de
Aczime rağmen, kendimi güçlü hissetsem de gözyaşlarıma engel olamıyorum.
Evet, biri vatan coşkusuyla, biri minnetarlıkla, biri kullukla, biri özlemle, biri şefkatle, biri üzüntü ile ama ille de Sevgiye, sevmeye hem de herbişeyi sevmeye,
ince düşünmeye, empatiye bağlı gözyaşları...
Yani anlamak ağlatıyor insanı...
Hassas insanlar için bu dünya,
zor bir dünya...
Denize karşı sarı bir akşamüstünde..
denize doğru çekiyor
eylül
koşuyorum sonbaharın renkleriyle
alaycı soğuklar
çiçekleri ağlatıyor
ağaçların savaşı boşuna
görkemli çınar direniyor
sevgiyle açılan kolları
