"kimin için ağlayacağımı bilmiyorum ama..." dedi fısıltıyla karışık.
" Sanırım ağlamayı becerebildiğim ilk anda senin için ağlayacağım."
Sayfa 100Kitabı okudu
Sanırım ağlayacağım.
"Bana bilmediğim bir şey söylesene. Ne olursa olsun.
Önemsiz bir şey. "
Londradaki bütün altınlar benim olsa da, eğer seninle birlikte olacaksam Well Sokağı'ndaki o küçük evde yaşamayı tercih ederim, diyemedim.
Henüz bitirmedim son sayfalardayim ince ama beni çok derinden etkileyen bir kitap oldu..Toplu taşıma aracindayim utanmasam ağlayacağım ,birileriyle duygularımı paylasmak istedim şuan o nedenle buraya yazdım sanırım 🥹
-Sanırım ağlayacağım
+Bir yerin mi acıyor?
-Hayır, duygusal bir çöküntünün içerisindeyim.
Sayfa 257Kitabı okudu
Siz çok güzelsiniz ve ben sanırım ağlayacağım.
"Yine mi gideceksin?" Bencillikte sınır tanımayan bir laftı ama engel olamamıştı kendisine. "Hayır," dedi Willem bir sessizlikten sonra. "Bir süre New York'ta takılmayı planlıyorum sence de uygunsa." Kanepenin minderlerine bakarak gülümsedi. "Bana uyar," dedi ve başını kaldırdığında Willem'in de ona gülümsediğini gördü. "Seni gülerken görmek çok güzel," dedi.
"Galiba ağlayacağım." dedim dolan gözlerimle Barış'a bakıp.Her zaman olduğu gibi gülümsedi. "Ağlıyorum."
"Ağla." dedi elini omuzuma atıp başımı omzuna yaslarken."Birlikte hiç gülmedik ama..Galiba birlikte ağlayabiliriz."
Ve sanırım en insan tarafım Barış'a karşı ilk kez yumuşadı. İlk kez beni değil,gerçekten Ali'yi önemsediğini hissettim.Gerçekten hissettim... Akşama kadar seçtiği kelimelerden, haline tavrına kadar her şeyi ile... Sadece benim üzülmeme değil, Ali'ye bir şey olma ihtimali için de üzüldü. Acılarıma ortak olan herkes gibi o gün, o da özeldi. O...Yani Barış...Belki de ilk defa...Sırık değil, Barış'tı o an benim için...
