Yaşamak istemeyen bir insanı yaşatmanın ne kadar zor olduğunu düşündüm. Önce mantıkla giriyorsun (Uğruna yaşanacak bir sürü şey var), sonra suçluluk hissini yokluyorsun (Benim hatırım yok mu?), o sökmezse öfkeyi, tehditleri, yakarışları deniyorsun (Bak ihtiyar bir adamım ben, yapma bunu bana).
Hayatın amacı ne? diye soruyor kendine. Benim hayatımın amacı ne?
Reader Follow Recommendations
Geçmişinin, çok eskiden tedavi ettirmesi gerekirken umursamadığı bir kanser olduğunu hissediyor.
Hayatı bir dizi bıktırıcı tekrardan ibaret.
Hayatını ovula ovula ok başı gibi incecik kalmış bir sabun parçası olarak görüyor, her gün bir parçasının daha eriyip gittiğini hissediyor.
Kendini kesmek, yok olmak, yatıp bir daha kalkmamak, kendini uzay boşluğuna fırlatmak istiyor. Kendinden nefret ediyor, kendine acıyor; kendine acıdığı için kendinden nefret ediyor.
Kendini yüzyıllarca yaşlıymış, kuruyup dağılmış, insanın bir bakış atıp tekrar üstünü örteceği bir şeymiş gibi hissediyor.
Yaşadığını değil, sadece var olduğunu hissediyor; kendisi günleri geçirmiyor da günler onun üstünden geçiyor.
"Sen kimsin?"
"Ben Willem Ragnarsson," diyor. "Ve yanından hiç ayrılmayacağım."
Normal olmak istiyor, hep ve sadece normal olmak istedi, ama her geçen yıl normallikten gitgide uzaklaşıyor.
Çiftlere bakıp merak ediyordu: Neden birliktesiniz? Birbirinizde vazgeçilmez ne buldunuz? İçinizde bir başkasının doldurması gereken hangi boşluk var?
Kime güvenebileceğini hiç anlayamamıştı, ona biraz iyilik gösteren herkesin peşinden gitmişti.
"Ben yardıma ihtiyacın olduğuna inanıyorum ama sana bu yardımı nasıl verebileceğimi bilmiyorum."
Bence onun deliliği tamamen kendi eseri.