Kitabın son sayfasını Bâde-i lebinden nûş eden aşık dinleyerek bitirdim. Ağlamak isteyip ağlayamayanlar için (bu ruh hali bir başkadır) birebir kesinlikle tavsiye ederim.
Rasim Özdenören' in ilk ve tek romanı.Romanın kahramanları da Cumhiriyetle beraber gelen Batılılaşma hareketiyle özünü ve benliğini kaybetmiş bir takım gençler ve bu sürece protesto olarak gül yetiştirmeyi tercih etmiş ihtiyar bir adam. Diyaloglar çok etkileyici.Özellikle dede ile torununkilere bayıldım.
"Gününü değerlendirmeye bakacaksın...Gün nasıl değerlenir bak anlatayım; şimdi ömrünü bitmiş say, ömrün bitmiş de sen yalvarmış, yakarmışsın, sana gözyaşların için cabadan bir gün daha vermişler.İşte şu anda da o bir tek son günün içinde bulunuyorsun.İşte o son günde ne yapacaksan, her gün onu yapacaksın.
O zaman bu bahçede gezinemem ki der çocuk.
Ne yaparsın ya?
Ağlarım.
Evet,diyor çocuğa, bu senin dediğini anlamak için bütün bir ömür harcamak gerekir.Ağlamak...Yalnız gözyaşı dökebilen insan anlayabilir bazı şeylerin hikmetini.
Ama insan her zaman ağlayamaz, diyor çocuk.
O zaman da ağlar gibi durmak gerekir.
...Biz hüzün peygamberinin ümmetiyiz, diyor dede,ağlayabilenler ağlar, ağlayamayanlar da ağlar gibi yapar."
Gül Yetiştiren Adam
Erol Hoca'nın kaleminden çıkan ve günümüz insanına ve olaylarına bakış açılarını yansıtan yazılarının bir araya geldiği güzel bir kitap. Özellikle ilk başlardaki yazılarını çok beğendim.
"Ağlayamayanlar Kuşağı'nı Takdimimdir", "Başarı Putuna Tapmak!" ve "Bir Başka Pencereden Şehir ve Kent" yazıları mutlaka okunmalı.
Günümüz insanının ilişkileri, davranışları ve karşılaştığımız olaylar Erol Hoca tarafından tahlil edilerek yazıya dökülmüş. Kitabı okuduğumuzda kendimize yabancı gelse de aslında yanlış olan bazı davranışlarımızın nasıl (a)normalleştiğini de görüyoruz.
Kendisini eleştirmekten sakınan okurlar için dışarıdan bir göz olarak bir kendini eleştirme kitabı olarak da değerlendirilebilir. Okuyacak arkadaşlara yazıları dikkatle okumalarını ve dersler çıkarmalarını tavsiye ediyorum.
