Şu hayata bir bakınız: Güçlülerin küstahlığı ve asalaklığı, zayıfların cahilliği ve ağzı var dili yok halleri; etrafta sınırsız yoksulluk, darlık, yozlaşma, sarhoşluk, ikiyüzlülük, yalan… Oysa bütün evlerde, caddelerde sessizlik ve sükûnet egemen.
Sayfa 44 - Yordam EdebiyatKitabı okudu
Sadece köpek mi?
Osmanlı insanı , İslam'ın onu donattığı rahmet elbisesi sayesinde, bu hayvancıklara , "Ağzı var , dili yok. Allah'ın yarattığı garip mahluklar. " Vicdanıyla bakardı.
Hatta ve hatta "Mancacılar" denilen kişilere para verilip sokak hayvanlarının beslenmesi sağlanıyordu. Mesela 1778 tarihli, Rumelihisarı civarındaki " Hacı Seyyid Mustafa Vakfı" sırf bu amaç için kurulan bir hayır kurumuydu.
Ayrıca köpeklerin şehri her türlü musibetlere karşı korumada paratoner görevi gördüğüne inanılırdı. "İnsanoğlunun yapmış olduğu bunca zulüm ve cinayetlere rağmen belki de Allah, o sokaklardaki garip kedi ve köpeklerin yüzü suyu hürmetine bizi büyük belalardan koruyor" inancı belleklerden hiç çıkmazdı.
Bir diğer husus da köpeklerin mahalledeki hırsızlara karşı "inzibat" görevi görmesi.
Ahmet Vefik Paşa'nın şu sözleri hatıra gelir.
" Bir çok büyük şehri emniyetsiz kılan, suç işlemeyi meslek edinmiş kitle İstanbul'da yoktur. Bizi gece tehlikelerden koruyan köpeklerimiz, suçlulara müsaade etmez"
Vs.. Vs...
Bu ve bunun gibi bir çok husus sokaklardaki o canlarımızın aslında ne kadar önemli olduğunu bizlere anlatıyor. Siz siz olun, bu dilsiz canlarımıza sahip çıkın.
Sayfa 66Kitabı okudu
Şöyle şeyler düşündüm; gerçekte durumundan hoşnut, mutlu insan ne kadar da çoktu! Ne üstün bir güçtü bu!
Şu hayata bir bakınız: Güçlülerin küstahlığı ve asalaklığı, zayıfların cahilliği ve ağzı var dili yok halleri; etrafta sınırsız yoksulluk, darlık, yozlaşma, sarhoşluk, ikiyüzlülük, yalan ... Oysa bütün evlerde, caddelerde sessizlik ve sükunet egemen. Şehrimizde yaşayan elli bin kişiden bir tanesi bile çığlık atmıyor, isyan etmiyor. Biz, yiyecek satın almak için pazara giden, kendi saçmalıklarını konuşup dinleyen, evlenen, ölülerini sessiz sessiz mezarlığa taşımaya çalışan, gündüz yemek yiyip gece uyuyan insanları görüyoruz. Oysa acı çeken insanları, hayatta, kulis arkalarında olup biten korkunç şeyleri görmüyor, duymuyoruz. Her şey sessiz ve sakin; ortada sadece dilsiz istatistiklerin protestosu var: Şu kadar insan aklını oynattı, şu kadar litre içki içildi, yetersiz beslenmeden şu kadar çocuk öldü vb ...
Bir de ağzı var dili yok
Diyarbekir kalesi.
“Hepimiz böyleyiz işte.” diye düşünüyordu, “Birbirimizden pek farkımız yok. Ancak ağır hastalandığımız ya da öldüğümüz zaman hatırlıyoruz birbirimizi. O yitirdiğimizin ne iyi, ne eşsiz bir insan olduğunu, ne büyük iyilikler yaptığını, ancak o son demde anlıyoruz. İşte Gülsarı da ağzı var, dili yok bir hayvan! Onu kim düşünüp hatırlayacak? Kimleri taşımadı sırtında, kimleri gururlandırmadı? Ama yaşlanıp bu hale gelince herkes unuttu onu. Şu haline bak zavallının… Ah o eski günler ah!
Sayfa 39 - Ötüken
" Ölmeden evvel öleli, başlangıçsız bir sonsuzum.
Ne pejmürdeyim ne gariban.
Ne kimselere muhtacım, ne kimseye buyuran.
Ancak rüzgarda kuru yaprak sanmayın beni.
Ağzı var dili yok dervişlerden değilim.
Ben bizzat dilediği istikamette efil efil esen karayelim. "
