“Çünkü insan,neşeli bir pikniğin dönüşünde mahallede yangın görmeyi sever; bir yandan evsiz kalan komşuları paylaşmaya uğraşırken içten içe başına gelmediğine sevinir öbür yandan. Kendi başına gelmeyen felaket ne güzeldir. Can çekişen birini izlerken insan yaşadığı korkunç üzüntüyü büyütür büyüttükçe, ölenin kendisi olmadığından duyduğu sevinç görünmesin diye. Başkasının helakı, hayatta olmaya kıymet katar, anlatılacak ömürlük bir tecrübe katar”
.
Sapsarı toz her yer. Görülmüyor gerçekler sarılığından.
Seçilmiyor doğru,yanlıştan.
Ve ardına deprem geliyor, sarsıyor ki gör diye.
Sarsıyor ki ezdiğin toprak gün gelir seni alır,hatırla diye.
.
Şengül öyle bir sarılıyor ki kokusunu ömrü billah duymamışsındır.
Özlem öyle güzel gülüyor ki ‘Ah’ dersin ‘sürgün mü verdi ağaçlar’
Hele bir Melih Cevdet var, öyle yazıyor ki,dost elinden içtiğin çaya eş.
.
Mahir Ünsal Eriş, ilk öyküden yakalıyor beni. ‘deniz poyraz’a’ hani Emine’nin yanında lal olduğumuz.
Sonra tüm öykülerle dertleniyor, neşeleniyorum.
Velhasıl pek seviyorum Sarıyaz’ı. Ne kadar kısa sürse de. Her an birilerine bir ömür aslında.
.
“Dünya hali böyledir, insan koyun koyuna yattığıyla bile aynı rüyayı görmez. Herkes kendi hesabına uyanır, herkes kendi kabusuna uyur.”
.
Utku Lomlu da bir dilim karpuz katıp; serinletiyor bu güzelim kitabın kapağını..
