(Spoiler içerir)Pirayeyi yıllarca nazım'a bekletip Vera'ya yar eden dünya değil misin Sen
Bu sözle okumaya başladım kitabı Doğrusu pirayenin ne istediğini bilmeyen kararsız halleri beni benden etti Ancak sonrasında başına gelenler Ah piraye ah
Kitaptan bir yerle başlayayım anlatmaya.
"Aaaah çocukluğum, ah çocukluk arkadaşlarım, ah eski mahallem... Bazen bir şarkı beni eski yıllara döndürüverir...
Alır götürür beni çocukluğuma. Sudan berrak, pamuktan ak, tertemiz çocukluğuma."
Gerçekten de Gezen sürekli bir çocukluğuna, gençliğine yani hep bir öncesine götürülüyor kitapta.
İstanbul’a üniversite için gittiğim ilk sene kuzenim beni İstiklal Caddesine götürmüştü, ilk olarak neden burayı seçtiğini uzun yıllar düşünmüşümdür, Fransa Başkonsolosluğu’nu geçtikten sonra durup önümde uzanan caddeye bakarak “Ne yani, burası mı?” deyivermiştim. İstanbul burası mıydı, bu insan seli, bu beton kent, bu karmaşa, bu telaş, gölgesinde dinlenecek tek ağaç bulamamak mıydı İstanbullu olmak… Tabiatın insana cömert davrandığı bir şehirde büyümenin toyluğunu epey zaman atamadım üzerinden. İki kıtayı birbirine bağladığı kadar yüreğimdeki hiçbir kara parçasını yan yana dahi getirememişti bu şehir.
Çevremdeki her şey koca bir devinim halindeydi, aldığım eğitim dünyaya başka türlü bakmama sebeplendi, bir kitabı okurken nasıl o zamanın şartlarını düşünmek gerekti, İstanbul’u da böyle okudum, satır satır. Kitaplardan, şiirlerden, filmlerden, park ve bahçelerde yahut kuytu köşelerde karşılaştığım heykellerden, binalardan, resimlerden.. Ah nerede falanca şiirde bahsedilen İstanbul, bulup çıkardım. İşte Sunay Akın’ı sevgim de böyle başladı. Nazım sever, şiir sever, yazı sever ve İstanbul’a yapılanlardan çokça nefret eder… daha ne olsun.
Her kitabı sohbet havasında, sanki birazdan “Eee kravatın tarihçesini, İstanbul simitçilerini anlatıyordun dönüp dolaşıp şiire nasıl geldi konu?” diyecekmişim de ağzımın payını hemencecik alacakmışım gibi. Öyle bir söz ustalığı, nükteli bir dil ve hayal gücü.
Herkese merhaba (2023/70)
Bugün, Nazım Hikmet’in 1929-1945 yıllarında yaşadıklarını anlatan bir biyografi kitabı; Putlar Yıkılırken ile geldim.
Kitap, Nazım Hikmet’in o dönem yaşadıklarını, bir davaya inanmanın bedelini ve yaşanan işkenceleri arkadaşları Ömer ve Zeynep’le birlikte ele alıyor.
Yazar Osman Balcıgil, çok başarılı bir gazeteci olduğunu yaşananları tarihleriyle adım adım yazarak gösteriyor. Hitler, 2. Dünya Savaşı, SSCB ve İspanya’daki iç savaşlar sırasında yaşananlarla ülkemizin o dönemki durumunun; izlediği yolun ve aldığı kararların uzun uzun anlatılması yer yer beni çapraz okumalarıma yönlendirdi. Ta ki Zeynep karakterinin yaşadıklarına kadar
Ah Zeynep mahvettin beni…
Hiçbir ideoloji insan hayatından daha değerli değil
Daha öncesinde annesi Celile’nin hayatını da okuduğum için, dönemin olaylarının bu kadar uzun yazılmasındansa; Paşa torunu Nazım’ın bir tuzu kuruyken sosyalizme nasıl sevdalandığını, annesini, büyük aşkı Piraye’yi daha çok okumak isterdim açıkçası.
Nazım Hikmet’in hayatını merak edenlere, biyografi sevenlere tavsiyemdir.
Keyifle okuyun
Diğerleri gibi bu da çok güzeldi. Piraye... Ne büyük aşkıymış nazımın. Vera'ya soruyorlar Nazım bey size de şiir yazar mıydı? Diye. O daha çok piraye ye yazardı bana pek yazmazdı diyor. Ah Vera... Nasıl bir kabulleniş nasıl bir acı ne kadar büyük bir yük...
Ah be Nazım...
Daha önce nazım'ı aşk adamı , körkütük seven , sevgisini milyonlara dizeleriyle duyuran adam olarak bilir imrenirdim. Böyle adamlar da var diye... bu kitapta fikirlerim okadar degisti ki bazen hatta çoğu yaptıklarında sinirlendim kızdım. Benim dusuncem tabikiii... bakalim sizler neler düşüneceksiniz...
