Ah Zeze!
Uzun zamandır okuduğum, kalbimin en derin köşesine dokunan, adeta gerçek dünyadan koparıp iç dünyamın esiri eden bir kitap. Küçük kalbiyle dünyanın yükünü kaldırmaya çalışan, herkesin gözlerindeki hüznü, acıyı ve çaresizliği gören ama kendini her fırsatta hiçliğe iten bir çocuğun derin ama acı hikayesi. Sefaletin ve fakirliğin aile hayatını nasıl etkilediğinin somut kanıtı. Ailesinde göremediği sevgiyi şeker portakalı fidanı Minguinho’da ; dostu ve babam dediği Portuga da bulan küçük Zeze’nin, dayak yiyerek uslandırılmaya çalışılan, sırf yaramazlığı ve her şeyi öğrenme merakından yediği dayaklar sonrası kazandığı ve sadece kendine ait olan iki varlığı kaybetmesinin üzerine yaşadığı derin acı ve şokun anlatıldığı etkileyici bir yapıt. Hiçbir çocuğun hak etmediği ve yaşamaması gereken aile içi şiddetin ve psikolojik travmanın ders niteliğinde sunulması etkileyici fakat bir o kadar düşündürücü. Ah Zeze, senin gibi yüzlerce çocuğun aynı durumda olduğunu bilmek ne acı...
