Ah! Şimdi bir nebze olsun neşeli bir güven
ve kendinden emin bir becerikliliğim var mıydı, yoksa
son haftalarımın aksiliği ve yan çaresizliği mi haklıydı,
belli olacaktı! Ne kaçırmıştı huzurumu? Neydi bu kız
yüzünden, itiraf ediyorum, yine yüzümü terleten, kıs
kançlık, aşk, utanma ve hiddetli bir kederle karışık bu
eziyetli ve sefil his? Samimiyet! Güler yüz! Neşeli ve
alımlı kendini beğenmişlik, kahretsin, yetenekli ve mutlu
bir insana nasıl da yakışıyordu bunlar!
Ah samimiyet, ah samimiyet!..
senin olmadığın yerde hiçbir şeyin gerçeği kalmıyor!
Necip Fazıl Kısakürek
...
Bu seste öyle bir hararet-i der-aguş [kucaklayıcı bir sıcaklık], öyle hatırat-ı ezvak ile lerzan [zevklerin hatırasıyla titreyen] bir aheng-i mahremiyet [gizemli bir ahenk] vardı ki bütün bu zevc ve zevce samimiyet ve saadetini gösteriyordu. Birbirine böyle " Sen" diye hitap etmenin bahtiyarlığını şimdi anlamış, kendine hitap ediyor zannettiği Suat'ın sesindeki hararet onu eritmiş idi. Şimdi bu hitabın kendine olmadığını anlamaktan mahzun, mahkur [kahırlı] oldu. Ah bulsaydı, kendine bu sesle, bu nazarla "Sen" diyecek kadını bulsaydı...
...
Sayfa 82 - Özgür Yayınları(9. Basım/ Ağustos 2017))
