Yaşamak neleri öğretiyor, düşünüyorum okuduğum bütün kitaplar paramparça çıkıp dalaşıyorum akşamüstleri birbaşıma bir uçtan bir uca yalnızlıklar oluyor kent bulvar kahvelerinin önünden geçiyorum sımaşık aydınlar, arabesk hüzünler
bir gazete sayfasında sereserpe bir yosma
Sesler gittikçe azalıyor, kuşlar azalıyor
ve ne zaman yolum düşse vurolduğun yere kızgın bir halka oluyor boynurnda o sokak Hüznü yalnız atlanmız duyuyor artık
biz çoktan unutmuşuz böyle şeyleri
ama içimde bir sırtıanın dalgın duruşu
ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük