289 - Şimdi ben normalde ‘kişisel gelişim kitabı’ okumuyor, hatta bu kitapları yalan yanlış hikayelerle dolu gaz alma, çok satanlar listesine girip köşeyi dönme kitabı olarak görüyorum. Yine de zaman zaman ‘Lan acaba bu farklı bir şey söyleyecek mi?’ diye kendi kendime sorup merakıma yenik düşüp bir başka kitaba daha şans veriyorum. Son ayların
288 - Hasan’ın ihtiyacı olan şey gitmekmiş başta. O da gitmiş. Öylece bırakmış gitmiş hem de Alexander Supertramp gibi. Yani, neredeyse. Türkiye’de ne kadar yabana yolculuk yapılabilirse o kadar yapmış. Bu kadarı ona yetmiş aslında. Dedim ya, ihtiyacı olan gitmekmiş. Gitmek ve içe dönmek, giderken kendini dinlemek. Eh, tüm yol boyunca sadece
280 - Aslında Afşin Kum’la tanışıklığımız taa Afili Filintalar zamanına tekabül ediyor. Tanışıklığımızdan kastım onun yazdığı benim okuduğum seviyede bir tanışıklık. Facebook’a özlü sözler yazdığımız dönemlerle aşağı yukarı aynı senelere tekabül ediyor. Sonra ne zaman girdi hatırlamıyorum ama bir ara “aa Afşin Kum kitap yazmış” hevesiyle okunacaklar listeme girmişti Sıcak Kafa, Kübra ile birlikte. Erteleye erteleye… Diziyi görünceye, hatta izleyip bitirinceye kadar ertelemiş oldum kitabı okumayı.
Dahası, kitabı okudum okumasına ama anlatmayı unutmuşum bu sefer de. Kaç zaman olmuş yahu, 7 ay olmuş kitabı okuyalı. Çoğu detay aklımdan uçtu gitti bile. “Şunu da diyeyim” dediklerim de öyle...
Dizinin şansı da şanssızlığı da pandeminin tam ortasına denk gelmiş olması oldu. Bu durum gerçek hayatla bol bol kıyaslama yapmamıza neden olurken bir yandan da öylesi bir ortamla kolayca empati kurmamızı sağlıyordu. Kitap ise pandemiden bağımsız olarak tek başına oldukça yaratıcı bir “zombie apocalypse” ortamı sunuyordu. Tamamen zararsız ama bir o kadar da tehlikeli bir salgına teşne, kendi halinde öylesine dolanıp duran insanlar. Kafalarının içinde neler dönüyor kim bilir. Öylece anlatıp duruyorlar. Ağzı olan konuşuyor ve bu durum, sebep olduğu “aptallık” hastalığının önü alınamaz bir biçimde yayılmasına sebep oluyor. Ağzı olan konuşuyor. Ve bunun yayılması önlenemiyor. Tanıdık geldi mi?
Sıcak KafaAfşin Kum · April Yayıncılık · 20161,421 okunma
287- Sonda yazacağımı başta yazayım da sonra gerekçelerime dönerim. Uzunca bir süredir sürdürdüğüm bir alışkanlığım var. Bir kitabı okurken kendime hemen şu 14 soruyu sorarım: Kaçta, hangi, ne ile, niçin, nolmuş, kimi, nerede, nasıl, ne zaman, kimden, neyi, ne belli, neye, kim? Şaka şaka. Kitabı okurken bir yandan şunu düşünürüm: Ben olsam böyle
286 - Ayfer Tunç’a bir süredir mesafeli yaklaşsam da edebiyat insanlarının eylemleriyle eserlerini birbirinden ayrı değerlendirme düsturunu benimsediğimden kitabını okumaktan geri durmadım.
Bir karakter gelişimi hikayesi okuyoruz bu kitapta. Okurken Netflix’teki Fatma dizisinin cinayetsiz bir “yeniden yazımını” okuyormuş gibi hissettiğimi anımsıyorum. Toplumun öteki bireylerinden, çevresi tarafından örselenen, silik ve vasıfsız görünen bir kız kurusunun nasıl bu kız kurusuna dönüştüğünü ve sonra orta yaşlarına kadar sadece nefes alırken bir noktadan sonra nasıl hayatı yaşamaya başladığını okuyoruz. Bu öteki kişinin gözünden toplumumuzu izlerken zaman zaman bir tiksinti duyuyoruz. Bizim “normal” olarak değerlendirdiğimiz, ortalama her mahallede her gün yaşanan olayları kendi gözlemlerince ve olduğu gibi bize aktarıyor olması toplumumuzun ne kadar içi boşaltılmış, ne kadar riyakar, ne kadar açgözlü, kıskanç, haset, saygısız ve daha bir sürü negatif sıfata sahip olduğunu apaçık önümüze seriyor. Sonra karakterimiz alıyor başını, gidiyor dünyanın sonuna. Gerçekten sonuna. Oradan sonra hiçbir şey yok. O da orada yeni bir hayata başlıyor. Bilmem kaç yaşından sonra hiç yaşamadığı hayata başlıyor desek de olur.
Kuru KızAyfer Tunç · Can Yayınları · 20233,499 okunma
285 - Okumaya başlamadan önce kitap ve yazar hakkında pek fikrim yoktu. Okumaya başlarken yazarın aynı zamanda kısa filmlerinin de olduğunu öğrendim. Bu bilgi, kitaba ve yazara dair yaklaşımımda herhangi bir değişime sebep olmadı ve okumaya devam ettim. Murtaza anlatıyordu, Katip Selim yazıyordu. Beriki yazdıkça öteki daha da anlatıyordu. Murtaza’nın anlattığı hikayeler sanki böyle günlerce, haftalarca sürüp gidecekken bir noktada Murtaza bu kadarının yeterli olduğuna kanaat getiriyor ve kitap bitiyor. Yazarın bohçasında daha çok hikaye varmış da ‘bu kadarı yeter’ demiş, bir anda bitirmiş gibi. İlginç bir dili var Murtaza’nın. Köylü biri gibi, çok fazla örf, adet, adap görmemiş biri gibi hoyrat bir dil. Ama öte yandan Murtaza o kadar çok dolaşmış, o kadar çok insan görmüş, o kadar çok hayata dokunmuş ki, bu diline de yansımış. O hoyrat ve kaba denebilecek dili bir yandan da zenginleştirmiş. 100 kelimeyle derdini anlatmıyor Murtaza, doğru sözcükleri doğru zamanlarda kullanıyor.
Dili dışında hikayelerin içeriği olarak çok da çarpıcı gelmedi bana. Olay örgüsü ve işleme biçimi zaman zaman bir İhsan Oktay Anar kitabı içindeymiş gibi hissettirse de genel olarak klişeleşmiş kalıplar ekseninde dönen hikayeler okudum diyebilirim.
Beğenmedim diyemem, ama hayran olduğumu söylemek de zor.
Ben MurtazaDeniz Tarsus · Alakarga Sanat Yayınları · 2021119 okunma
284 - Ferhan Şensoy’u herkes kadar tanıyıp biliyordum. Kitaplarını biliyordum ama hiçbirini okumamıştım, o yüzden de en baştan başlayayım dedim, ilk kitabından. Ferhan Şensoy ne yazar, ne anlatır, az çok hayal edebiliyordum ama üslubuna dair pek de fikrim yoktu. Kazancı Yokuşu’nu da nedense, boşluğuma mı geldi bilmiyorum, ismi bana hiçbir şey
