Hep bir başkasını incitmemeyi isteriz. Hiç kendimizi incitmemeyi istedik mi? Ya da bunu düşünebildik mi? Zaten kendini incitmeyen, incitmeyi öğrenmeyen, bir başkasını incitebilir mi? Ben yoksam bir başkasının kıymeti olabilir mi? Değerlerim bir başkası için mi? Ben demek, diyebilmek bencillik değildir. Bir insan "benim" diyebilmenin kıymetini biliyorsa diğer insanların da kıymetini bilir. Çünkü "ben" hazlardan değil, hakikatten gelir. Hakkı bilen, nasıl bencil olabilir?