Zamanların en iyisiydi, zamanlarn en kötüsüydü; akıl çağıydı, akılsızlık çağıydı; inanç devriydi, inançsızlık devriydi; aydınlık mevsimiydi, karanlık mevsimiydi; ümidin baharıydı , ümitsizliğin kışıydı; önümüzde her şey vardı, önümüzde hiçbir şey yoktu;
bildiklerini anlat,
ama akıl vermeye kalkma...
...
anlatılanları iyi dinle,
ama hepsini doğru sanma...
......
sessiz kalmak, bir şey bilmediğin anlamına gelmez,
çok konuşmak da çok şey bildiğini göstermez...
...
herkesi kendine eşit gör,
her kim olursa olsun bir insanı küçümsemek akılsızlık,
çok büyük görmek de korkaklıktır...
...
cesaret akıldan gelirse cesarettir,
bilgisizlikten gelirse cehalettir...
henry k. beecher - hayata dair
Cüppeli paragözler, ağıldan çıkan koyunlar gibi her yerden çıkıveriyor şimdi. Bir, derken iki, derken üç, daha ne kadar peki? Bu karışıklık ve akılsızlık döneminde, bahtsız yoksul kalplere, gözleri çukura kaçık zayıflamış suratlara seslenerek kazıklamaya çalışırken bir yandan da kendilerini haklı çıkarıyorlar.
Sayfa 35
Her dinin ve her ahlakın temelinde yatan en genel formül: "Şunları ve şunları yap, şunları ve şunları yapma — mutlu olursun. Aksi halde..." şeklindedir. Her ahlak, her din bu buyruktan oluşur, — aklın büyük ilk günahı, ölümsüz akılsızlık diyorum ben buna. Benim dilimde bu formül tersyüz oluyor — "tüm değerleri yeniden değerlendirme"min ilk örneği: iyi gelişmiş, "mutlu" bir insan belirli eylemleri yapmalıdır ve başka bazı eylemlerden de içgüdüsel olarak kaçınır; fizyolojik açıdan oluşturduğu düzeni, insanlarla ve nesnelerle olan ilişkilerine aktarır. Formüle edersek: erdemi, mutluluğunun sonucudur... Uzun bir yaşam, zengin bir döl, erdemin ödülü değildir, metabolizmanın yavaşlatılması erdemin kendisidir ve başka şeylerin yanı sıra uzun bir yaşamla ve zengin bir dölle, kısacası Cornarizmle sonuçlanır.
