Talebe - Tara Westover- kitabı üstüne düşüncelerim
Kitabı okudum bitirdim, aklımda ne kaldı? Aklımda kalan Tara’nın çok zor bir çocukluk geçirdiğiydi. Sonrasında Cambridge’e gitmesi, başarılı bir akademisyen olması beni ilgilendirmedi. Ailesinin iyilik yaptığını düşünüp Mormon inancını kızlarına empoze etmesi, ondan itaatkar biri olmasını beklemeleri, abisi Shawn’ın fiziksel şiddetine maruz kalmasına (kafasının klozete sokulması, otoparkta zorla arabadan dışarı çıkarılmaya çalışırken ayak bileğinin çıkması) rağmen sessiz kalmasının beklenmesi, babasının bipolar bozukluğa sahip olması, kıyametin yaklaştığını düşünüp buna göre mantıksızca davranması, annenin kızını hiç korumaması, babanın gölgesinde var olması, Tara’nın bir yere ait olma isteği yüzünden az daha kendini diğer mormon kadınlar gibi silikleştirmek üzere oluşu gibi Tara’nın psikolojisini etkileyenlerdi aklımda kalanlar.
Tara’nın ailesini düşününce aklıma şu sorular geliyor: inançlarımızın bizi kör etmesine neden bu kadar izin veriyoruz? İnsanın kendini en güvenli hissetmesi gereken aile, neden en büyük acılara sebep oluyor? Kendi inançlarımızı neden ısrarla çocuklarımıza aşılamaya çalışıyoruz? Kendimizi hapsettiğimiz duvarların arasına çocuklarımızın da mı hapsolmasını bekliyoruz?
Alnımda yazanlar mı?
Aklımda kalanlar mı?
Oyunbozan mı haklı
Biri söylese....
Aklımda kalanlar
Zamansizliktan değildi cümlelerin yarim kalmasi...
Hayaller yarimdi,
Bırak yarim kalan cumleler olsun,
Yarim cumleler yarim hayatlardan iyidir......
Bu mecrada çok daha önceden beri bulunmak isterdim. Şimdi 30 yılın birikimi tek seferde kaydedilmiyor. Onca okuduğum kitaplar, aklımda kalanlar, unuttuklarım ve dahası... ama geç tanışmış olsak da kendimi en iyi hissettiğim yer burası diyebilirim
konuş dedim
ilk önce yüreğimden geçenler
sonra aklımda kalanlar
birikti boğazıma
nefes alamadım
ağladım
nasıl boğulacağımı bilmiyordum
Bir ağacın gövdesine yaslanıp
İnadına güneşe bakınca
Gölgesi ele vermeyen benliğimi
Dallarına asınca
Esen rüzgara bırakı veririm düşlerimi
Aklımda kalanlar kalır yaya
Zor kelimeler bulma uğraşından kurtulurum derken
Öylece sere serpe bir bekleyiş başlar
Son bulur tüm kaygılar
Saygısı ruhuma işler doğanın.
Dokununca bir el elime
Merhaba ile uyanınca bilincim
Ve son bulunca o gökyüzü yalnızlığım...
Harun KÜSMÜŞ
Bu gün doğmuşum...
Çocukken çok zayıf, soluk benizli, cılız bir kızdım. Bu annemi çok üzerdi. '' Çok genç anne oldum, iyi mi bakamadım ben sana acaba?..''deyip kendini sorgulardı... Öyle bir konuşmada bir aile dostumuzun söyledikleri hep aklımda kaldı...'' Üzülme, bakmakla alakalı değil... O bir sonbahar çocuğu ondan... Gör bak, sonbahar gibi duygu yüklü, sonbahar