Albert Camus'un 1957 yılındaki Nobel Ödülü ithaf konuşması
"Bu haberi duyduğumda annemden sonra ilk aklıma gelen kişi sizdiniz. Siz olmasanız, o zamanki küçük ve fakir hâlime uzattığınız eliniz olmasa, öğretmenliğiniz ve yol göstericiliğiniz olmasa bunların hiçbiri gerçekleşemezdi. Bu ödül, en azından benim için, geçmişte ve şimdi ne anlama geldiğinizi anlatmam ve çabalarınızın, çalışmalarınızın ortaya koyduğu cömert kalbinizin, üzerinden yıllar geçse de hâlâ size minnettar olan küçük öğrencilerinizden birinin kalbinde yaşamakta olduğu konusunda sizi ikna etmeme olanak tanıdı."
* Albert Camus'un 1957 yılındaki Nobel Ödülü konuşmasını ithaf ettiği öğretmeni Louis Germain'e yazdığı mektup
Sayfa 92Kitabı okudu
Ben kendi adıma sanatım olmadan yaşayamam.
Ama, bu, sanatı her şeyin üstüne koymuş olduğum
anlamına da gelmez. Tersine, onsuz edememem,
onun beni herkesle birleştirmesi ve olduğumdan
başka türlü olmadan herkesle aynı düzeyde
yaşatması demektir. Sanat, benim için tek başına
tadı çıkan bir şey değildir. Sanat bence, en büyük
sayıda insanı, ortak acılar ve sevinçlerle coşturan
imgeleri, biçimleri bulmaktır. "
Albert Camus
NOBEL EDEBİYAT ÖDÜLÜ KONUŞMASI 1957
Birbirimize benzemiyor muyuz, böyle durmadan ve muhatapsız konuşarak, cevapları en baştan bilsek de hep aynı sorularla karşılaşarak?
Sayfa 101Kitabı okudu
Başkaları hakkında verdiğiniz hüküm doğrudan gelip kendi yüzünüze çarpar ve orada bazı yaralar açar.
Sayfa 95Kitabı okudu
Yalnızca hesabı toplar ve sonra, "Şu kadar tutuyor. Siz bir sapıksınız, şehvet düşkünüsünüz, yalancısınız, oğlancısınız sanatçısınız vb." derim ben. İşte böyle. Bu kadar katı.
Sayfa 91Kitabı okudu
Ötekilerin bana, nasıl olsa ölecek olan bu adamdan daha çok ihtiyaçları olduğu ve onların hatırı için kendimi korumam gerektiği kanısıyla suyu içtim, bu kesin. İşte azizim, imparatorluklar ve kiliseler böyle doğar ölümün güneşi altında.
Sayfa 88Kitabı okudu