Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.11
Çok akıcı bir kitaptı. "Nobel Edebiyat Ödülü" almış olmasına şaşmamalı.
Kitabın başlangıç cümlesi herkesi etkiler diye düşünüyorum.
Romanın gerçek teması; insanın duygulara, insanlara, çevreye, hayata en çokta kendisine yabancılaşmasıdır.
Her yönüyle sevdiğim bir kitap oldu.
Sadece, karakterin bu kadar umursamaz oluşuna biraz sinirlendim. Çok enteresan ve düşündüren bir karakter.
Kitabın konusu kısaca;
Adam öldürmekle suçlanan, Meursault annesi öldüğünde ağlamadığı için idam cezasına çarptırılıyor.
Okunması gereken kitaplardan.
1957'de Nobel Edebiyat Ödülü'ne değer görülen Albert Camus'un çok okunan Yabancı kitabı yorumu ile sizlerleyim.
.
Kitabımızın ilk cümlesi çok can alıcı. Belki de şimdiye kadar okuduklarım arasında en etkileyici ve vurucu cümle ile başlıyor. '' Bugün anne öldü. Belki de dün, bilmiyorum.''
.
Buradan sonra söyleyeceğim şeyler az miktarda spoiler
·
Puan vermedi
"Hiçbir zaman söyleyecek fazla sözüm yoktur, onun için susarım"
Meursalt, susarak anlattı kendini kitap boyunca. İzole bir yaşam tarzı seçip, beni birçok düşüncesinde sinirlendirmedi dersem haksızlık ederim objektifliğime. Bir cümlesi aynen şöyle ; "Kendi kendime, neyse, bu pazar da geçti, annem gömüldü, işe yeniden başlayacağım, sonuçta değişmiş hiçbir şey yok, diye düşündüm." Karakterin olaylara, kişilere, hayata yabancı olması belki de çok abartıldı ya da ben öyle hissettim. Kitabın 1957 de Nobel Edebiyat Ödülü almış olması böyle düşünmemi malesef sempatikleştirmedi. İkinci Dünya Savaşı sonrası Soğuk Savaş döneminde yazılmış olması belki de bu kadar yabancılaşmanın sebebi olabilir. Çünkü Dünya yabancı kalmış Dünya'ya o zamanlarda, resmen iki blok oldu tüm evren. SSCB ve Amerika arasında dönüp duran, tarafını belli eden, edememeyenlerin bertaraf olduğu bir dönem. Son olarak çok hoşuma giden bir alıntıyla bitiriyorum. "İlk kurşunla ikinci kurşun arasında neden beklediniz?"
Camus'un okuduğum ilk eseriydi. Onunla ve satırlarıyla tanışmayı neden bu kadar ertelediğimi bilmesem de, zihnimin en telaşsız olduğu bu günlerde "Yabancı"yı okumak, belki de diğer zamanlarda okuyacağımdan çok daha tesirli oldu.
Can Yayınları'ndan yayınlanan bu kitabın arka kapağındaki tanıtımında, eser yazarın ilk ve en çok ses getiren
Romanın girişinde ’..194x ’lı yıllar….. ‘ vurgusuyla;
Cezayir’in Oran şehrinde farelerin getirdiği salgın hastalık ‘Veba’yı özel bir olay olmaktan çıkararak Evrenselliğe taşır Albert Camus.
Tarih ve yer fark etmez. Nazizmin yayılması, Almanya’nın Fransa işgali, Fransızların Setif ve Guelma katliamında 45 bin Cezayirlinin öldürülmesi gibi..
112 syf.
9/10 puan verdi
Yabancı
Albert Camus'un okuduğum ilk eseri olan yabancı, kesinlikle muhteşem bir anlatım tarzı ile kaleme alınmış. Yabancı. Nekadar güzel bir kitap ismi, öyle değilmi? Sanki eline bu kitabı alan herkesin ismini ve ruhunu anlatmış yazar. Hepimiz ne de olsa birer Yabancıyız. Kitap 1942 yılında yayınlandıktan kısa süre sonra Camus genç yaşta Nobel Ödülü alan genç yazarlardan biridir. Kitabın ilk sayfaları çok enteresan başlıyor. "Annem öldü benim" diyor kitapdaki ana karakter. Kitabın başından sonuna kadar soğukkanlı bir adamın annesinin ölümüyle nasıl baş ettiğini, veya daha doğru ifade etmek gerekirse baş edemediğini okumaktasınız. Aslında kitabın başında tam olayı anlamıyor gibiydim, hatta bazı yerleri bir çok kez okudum. Aslında hikaye veya olay yavaş yavaş ilerliyor. Ölüm haberi, yol, cenaze vs. bunların hepsini bir bir yaşıyormuş gibi hissediyorsunuz bir an. Sanki sizin anneniz ölmüş ve siz o durumda nasıl davranıcağınızı planlıyormuşsunuz gibi. Okurken kendimi annemin cesedinin başında hayal ettim. Düşüncesi bile yetiyor değilmi, ölmek için ?
Kitabın ana karakterine sayfalar ilerledikçe nefret beslediğimi itiraf etmeliyim. Neden ağlamıyorsun be adam, dediğim çok oldu okurken. Ölüme karşı tepkisizliğini anlamaya çalıştım kitap boyunca. Her sayfada, aha şimdi ağlar, aha şimdi duygusal bir yer okuyacağım diye düşündüm. Ama asla beklediğim olmadı. Hatta üzülüp yas tutması gereken yerde, kendisi bir cinayet işliyor. Hemde annesinin ölümünden hemen sonra. Kitap sonuna kadar her övgüyü bence hak ediyor. Etkilendiğim nadir kitaplardan...