#ALBERT CANUS - BAŞKALDIRIYORUM O HALDE, VARIZ #
Felsefenin filızoflarından Albert Camus'un hayat görüşünün ve hayatının anlatıldığı bir kitap.
Kitapta Albert Camus'un Nobel ödülünde yaptığı konuşmaya da yer verilmiştir.
Aslında konu bana biraz karışık geldi. Okumakta zorlandım biraz denilebilir.
Ama yinede bir şans verilebilir derim...
Çok az yazar eserleriyle kendi hayatının anlamını sorgulama cesareti gösterebilmiştir. Nasıl ki Dostoyevski "Yer Altından Notlar"ı, Tolstoy "İtiraflarım"ı yazmışsa Alber Camus da ömrünün sonuna yakın yazdığı(1956) "Düşüş" romanında kendisiyle yüzleşir.
Parisli ünlü bir avukat olan Clamence, yardımsever, arzu dolu ve oldukça çapkın bir adamdır. Amsterdam'da köhne bir barda geçmişinin sayfalarını çevirir bir bir.
Yükselişin düşüşe, kesinliğin belirsize, bencilliğin düşkünlüğe evrildiği yaşamda anlam yerini hiçliğe bırakır. Aydınlatıcı parlak renkler giderek kirli ve sönükleşir. Peki, neye göre yaşamalı? Zevk ve sefa peşinde koşturarak mı, erdemlerimizi besleyerek mi ya da boş vererek oluruna bırakarak mı?
Kitabı beğendim.Sonu tam olarak tatmin etmedi ama okunması gereken kitaplar arasında dil ağır değil akıcı bir şekilde devam ediyor.Okumanızı tavsiye ederim
Yabancı
Stefan Zweig, George Orwell felan hikaye bu adam insanın yaşama sevincini alıyor. Duygu sömüren anlatımdan öte insanın mutsuzluğunu kelimelerle başka bir insana nasıl geçirebilir? En çok üzen kısımsa bir insanın bu kadar mutsuz olabileceğini bilmek.
·
Not rated
Okurken günümüz pandemi dönemi anlatılmış gibi hissettim. Kitap bir doktorun Cezayir’de meydana gelen veba salgını nedeniyle ölüm oranlarının artmasını, bir insanın kendi menfaati için her yol meşrudur ilkesini kanıksamasını, salgın üzerinden eleştirel ve hümanist bir bakış açısıyla, sevdiği insanları kaybetmiş olmasına rağmen ümidini kaybetmeyişini ve kararlı yapısıyla salgının gidişatına yön vermesini anlatır.
“Çocuklara işkence yapılan bu dünyayı sevmeyi, ölünceye kadar reddedeceğim”
Yabancılaşmak, yabancı olamamak.
Kitap insanın ruhuna işleyen psikolojik bir kitap. Kahramanın duygusuz hissiz oluşu en çokta ölümü bu kadar olağan görmesi beni etkiledi. Aslında bunu biz hep yapıyoruz örneğin hayatımızdaki en önemli kişiyi bir nesneyi kaybediyoruz bu ister maddi yönden isterse manevi yönden olsun. O kişinin yokluğuna zamanla alışıyoruz yaşamayı sürdürebiliyoruz. Kitaptada dediği gibi "insan zamanla her şeye alışır" diyordu. İçimizdeki duyguya yabancılaşıyoruz. Peki duygu nedir? Herkesin her olaya aynı tepkiyi vermesi midir? Yoksa herkesin yetiştiği topluma, aile, zamanın etkisiyle ve kendi psikolojisiyle verdiği tepki midir? Kitap bize bu ayrımı gösteriyor. Kendimi örnek göstercek olursam Meursault gibi tepki veremem ölüme kayıtsız kalamam ama ölümü kayıtsızlaştırabilirim. O kişinin yokluğuna alışabilirim, zamanla varlığını unutabilirim ama ruhumun bir parçası paramparça olarak. Bu benim duygum insaların yargıladığı duygulara göre hareket edemem. Herkes duygularını farklı şekillerde gösterir Meursault ' un gösterdiği tepkide onun içindeki yastır belkide. Yabancılaşmak istemiştir kendine...