Oysa Frida, işin en başında, hiçbir felaketin kendini etkilemeyeceğini düşünmüştü. Ama zamanla farkına vardı ki, acılar insanı çoğu zaman gafil avlıyordu; kendini çok zaman umutsuzluğun eşiğinde buluveriyordu. Nasıl unutmalı, densiz, kötücül imaların, dokundurmaların sürekli anımsattığı bir sakatlığa nasıl alışmalıydı? İnsan zaten kendi kendisinin celladıyken, başkalarının cezalarına nasıl aldırmazlık edebilirdi ki?