İşin aslına bakılırsa, ortalama her insanın düştüğü tuzaklardan
olan makam, mevki, el âlem ne der putu gibi geçici
heveslere düşmeyen insan az sayılırdı. Vali Nezih Bey’in
de böylesine bir yaşama kendisini alıştırması ve insanların
da bunu ona yakıştırmasına inanarak onu gururla bir ömür
boyu taşıması, en hafifinden, tavşanın avcıya dönüp “Sen
beni biraz zor yakalardın ama şu hayhaycılara dua et” demesi
cinsinden bir olayla açıklanabilirdi.