“hangisi daha kötü bilmiyorum. kim olduğunu bilmemek ve mutlu olmak mı yoksa her zaman olmak istediği kişi olmak ve yalnız olmak mı? sâhi bilmemek mutluluk muydu?”
Dâhi olduklari havasını veriyorlardı sadece.
Gerçekte,
görmeyen gözlerle çalışan iki sıradan adamdı ikisi de, karanlığa ışık getiriyorlarmış gibi yapan...
Neden herkes yalan söylüyordu?
Tanıdığımm hiç kimse göründüğü gibi değildi.