Depremi önceden fark edip uluyan köpeklerden ve çırpınarak öten kuşlardan bir şeyler ayırmalı bizi. Madem önceden hissedemiyoruz, bari sonradan bir şeyler hissetseydik. Madem kulaklarımız yenildi, kalbimizle dinleseydik.
Gerçekleri, sırf kendi düşüncelerine sahip olmayan biri tarafından dile getirildiği için şiddetle reddetmek yüceltir mi kimseyi? Boğmaya teşebbüs edilen bir inancın yanlış bir inanç olduğundan nasıl emin olunabilir? Bunu söyleyebilmek için, o inancın sahiplerini taciz etmek yerine, o inancı tanıyıp tarif etmek gerekmez mi? Bu yapılmadığı takdirde, nasıl "Bilgi toplumu"ndan söz edilebilir?
"Demek ki önce tanımak gerekiyor," dedi küçük kız. Mikropları yenmek için tanımak gerekiyor.
Rüzgarla birleştiğinde dalga, ateşle birleştiğinde buhar, soğukla birleştiğinde aysberg olabilen su, bardakta ne kadar sakin ve gösterişsiz duruyordu.
Bir bedenin organları gibi olduğumuz söylenmişti bize ve biz buna inanmıştık. Çünkü bu sözün sahibi Peygamberimizdi. Vücudumuzun bir parçasının geçirdiği rahatsızlık hani bütün vücudu ateşler içinde bırakacak, bütün vücut bu rahatsızlıktan elem duyacaktı? Kol kesilirken dudak gülüyor; ayak kesilirken kollar el çırpıyor; bir göz oyulurken diğer göz futbol maçı izliyor. Bir cinnet olmalı bu!
Geceyi karanlık, ay ve yıldızlardan ibaret sananlar, annelerin çorbalarındaki lezzeti yağda arayanlardır.
Hırs, tırnakları çıkarır ama ayaklara da taş bağlar. Tırnakları çıkarır, çünkü daha yükseğe tırmanmalıdır. Ayaklara taş bağlar, çünkü ne zaman aşağı çekeceği belli olmaz.
Sevgili Dost,
"Kalbimi alıp uzaklara gitmek istiyorum."
"Başımı alıp gitmek istiyorum," cümlesi kim bilir hayatımızın kaç kilidini
kurcalamış, açayım derken kaç yeni kapı örtmüştür üstümüze.
Sevgili Dost,
Bildiği şehirlerden, bilmediği şehirlere, bildiği yüzlerden bilmediği yüzlere sığınmayı aklından geçirmemiş kaç insan vardır?
Halbuki sevgi, ayrık otları gibi rastgele büyümemeli kalbimizde. İtinayla seçilmeli toprak; ağacı görmek istediğimiz yere ekilmeli tohum. Çünkü toprak tohumun kıymetini bilirse izin verir dışarıya çıkmasına.
Sayfa 33 - Şule YayınlarıKitabı okuyor
Büyüyünce doktor olmak isteyen çocuklar, büyüyünce cellat oldular. Mirasları için anne babalarını, kalpleri için sevgililerini, ilkeleri için kendilerini öldürdüler. İskemlenin ayağına vurmak, iskemlede oturmaktan önemli oldu.
"Şerli bir kimse sana saldırmak isterse, o belayı, akıl tedbirlerinden başka bir vasıtayla başından savmaya çabalama; yalvarma yoluyla kurtuluş arama, çünkü onu bu kötülükten vazgeçirsen bile o, daha beter bir başka kötülük düşünür."
"Ölüm de bir özlemdir aslında."
Sayfa 202Kitabı okudu
