Hafizeydim ben!
Sırrı Kelamın ezeli hitabının Sahibine yönelen, alnında secde izi…
Kur’an-ı Kerim’i gözünün nuru, sabrı, şükrü, gündüzü, gecesi bilen.
Nasip denen bir şey vardı. Ucu mutlak kadere bağlı ve bir o kadar istekle gayrete dokunan.
“O Rab ki, kalemle yazmayı öğretti.” Alak,4
Okur Takip Önerileri
İçimde bir duygu yoğunluğu; adına hasret, adına özlem dedikleri… Gözlerime kara bulutlar toplandı sonra şimşekler çaktı yüreğime. Gözyaşlarım yağmur olup ıslattı yastığımı… Hz.Meryem’i düşündüm. Teselli oldu endişelerime, sabrımı ziyadeleştirdi adanmışlığı.
O dönemin Şubat rüzgarları bir başka esmiş, narin gül dallarını kırıp geçirmişti. Bahardan uzak düşmüş yeller ve merhametten yoksun eller sebebiyle kış, inançlı insanlar için en sert şekliyle cereyan etmişti. Bütün kapılar sert bir şekilde yüzlerine kapanmıştı.
Belki de o gözyaşları, nicelerinin çektiği zahmetin, bize rahmet olarak dönmesinin şükür diliydi.