Karakolda ayna var, ayna var!
Herkese benden kocaman bir merhaba :)
Bugün sizlere benimde çok sevdiğim yazar olan
Suat Derviş 
Fosforlu Cevriye ile geldim. Daha önce 
Yeniden Yaşayabilseydik kitabınıda büyük keyifle okumuştum. Onun için tam bir dönem kadını diyebiliriz.
Evet gelelim kitabın naçizane benim tarafımdan incelemesine:
Fosforlu Cevriye’ İstanbulun arka sokaklarına itilip, toplum tarafından ötekileştirilmiş bir hayat kadını, ama gerçekten hayatın içinden geçmiş derler ya öyle Beyoğlu’nun gülü, düşkünlerin ablası masalara meze olmayan meyhaneleri tek bir gülüşüyle yerinden oynatan, karakoldaki aynanın süsü Cevriye..
Hayata iki sıfır önde başlamış, anası o doğunca ölmüş, babasını sadece anılarında “bana arada bir yemek getirirdi bir de uyurken üstüme ceketini örten bir adam vardı. Herhalde o benim babamdı…” diye anımsar.
Anlıyacacağınız hem öksüz hem yetim Cevriye..
İstanbul’un bu kadar kirine bulaşmışken Allah korkusu nedir? Kul hakkına nasıl girilir? Bilen Cevriye.. Hakkı olmadan tek lokmaya el uzatmayan ama hakkını da kimseye yedirmeyen Cevriye..
Tüm İstanbul delikanlıları onun için yanıp tutuşurken, O kalbini adını bile bilmediği O gizemli adam’a aşıktır… her günün gecesini onun hayalleri ile süsler, bu adamı baba olarak mı yoksa bir ağabey, ya da ona, tam öleceği zaman yardım elini uzatan bir dost, bir minnet olarak mı sevdiğini bilmez.. tek bildiği ona ekmek tuz gibi ihtiyacı olduğu…
hemdem.
Saygı, sevgi, hoşgörü ve kitaplarla kalın
