Bir topluluk Allah'ı zikretmek üzere bir araya gelirse melekler onların etrafını sarar, Allah'ın rahmeti onları kaplar, üzerlerine sekînet iner ve Allah Teâlâ onları yanında bulunanlara över. Hadisi Şerif
Rasûlullah (s.a.) şöyle buyurmuş; Sabah namazı vakti güneşin doğuşunda Allah'ı zikreden bir topluluğun yanında oturmak, benim için üzerine güneş doğan her şeyden daha çok sevimlidir.
İkindi namazından güneş batıncaya kadar Allah'ı zikretmek, benim için İsmâîl Aleyhisselâm'ın çocuklarından olmak üzere sekiz köle âzâd etmekten daha hayırlıdır.
Ebu davud
Allah'ı zikretmek insanın kalbine rahatlık verdiği gibi cesedine de güç verir.
Sayfa 227Kitabı okuyor
Allah'ı zikretmek, kalbi, dağınıklıktan, her parçası bir yanda olmaktan, perişanlıktan kurtarır ve bir noktada, bir hedefe dönmüş olarak toplar ve gönlü sıkıntıdan kurtarır, onu sevinçle doldurur.
Sayfa 28Kitabı okudu
Kim zikretmezse, telâfisi olmayan hüsrandadır. Çünkü insan âhirete göç etti mi hepsi gider, hiçbir imkân kalmaz elinde. Allah'ı unutmak çok pahalıya mâl olan bir şeydir, zikretmek çok kıymetlidir.
Tarikat derslerimizin kıymetini bilelim, onunla yaşayıp, onunla gidelim âhirete. Tarikat derslerimize çok dikkat edelim. Hususi tarikat sohbeti yapın ihvanlarımıza. Âyet-i celîlede buyruluyor ki:
"Elbette Allah'ı zikretmek en büyük şeydir." (Ankebût:45)
"Allah'ı zikretmek hususunda kalpleri katılaşmış olanların vay haline!" (Zümer:22)
Âyet-i celîleye iki türlü mana verilebilir:
Birincisi; Allah-u Teâlânın zikrinden uzak kalıp kalpleri katı olanların vay haline! İkincisi de; Allah'ın zikrinden dolayı kalpleri katı olanlara vay haline!
Peki ya ikincisi. "Zikretmekten dolayı kalbi katılaşanlar!" buyruluyor, bu nasıl olur? Zikir kalbi yumuşatırken bunlarınkini neden katılaştırıyor da veyle müstahak kılıyor? Evet... Zikrediyorlar ama âdâbına riâyet etmiyorlar. Böyle bir zikir de kalbi katılaştırıyor.
Bilâl b. Saîd der (rahimehullah) ki:
"Allah'ı zikretmek/anmak iki şekilde olur. Biri dille zikretmektir ki çok güzel bir zikirdir. Diğer ise helal veya haram bir iş karşısında Allah'ı hatırlamaktır ki bu, diğerinden daha üstündür.
Hilyetu'l Evliya Tabakâtu'l Asfıyâ; Ebu Nuaym el İsfahani(rahm)