Züleyha, Yusuf'a bir mektup yazmaya başlayınca “Yusuf” diye başladı, “Yusuf” diye bitirdi. Gördü ki hitaptan öteye geçemedi. Anladı ki aşkın namesinde ser-nâmeden öte kelam yok. Ve Züleyha'nın lügatında, “Yusuf”tan öte sözcük yok. Yusuf dedi, kelamım artık sende hükümsüz. Ama kelamımın hükümsüz kaldığı bu yerde beni küçümseme. Bil ki kelamdan da ötede sadece ah var, ah ki dünya onun üzerinde durur, Gök kubbe onun hararetiyle döner.
-alnımın yazısı olduğun kadar alnının da yazısıyım Yusuf’um-
Alnımın yazısı senin ellerinde.
Ne yazılı olduğuna bakmaya korkuyor musun?
Sayfa 52Kitabı okudu
Nedir bu şansızlık?
Nedir bu alnımın kara yazısı?
Kaçıp gitmekte kurtarmıyor beni,
en dipsiz kuyulardan.
Yalnızlığın esiri mi olduk dersin?
Bazen alnımın yazısı yoksullar evinde ölmekmiş gibi geliyor. Öyle ya, o kadar kimsesizim ki!
Sen çok güzelsin.. sebepsizce gülebilirsin...
Ölüm mukadderdir, halbuki yaşamak alnimin yazısı....
Kelebeğin Rüyası..