Neticede olgunluk dediğin, hayatı daha fazla acıyla kabullenebilme yetisi değil midir?
Sayfa 14Kitabı okuyor
“Gerçek acı sessizdir. Bir huzurevi gibi…”
Sayfa 93Kitabı okuyor
Gelecek, bazıları için, hakikaten de uzak bir hatıradan ibarettir. Böyleleri açısından varoluş, hayatın meşum bir noktasında, şimdiki zamandan ileriye doğru uzanan bir yol olmaktan çıkıp onları geçmiş ile gelecek arasına sıkıştıran bir hapishaneye dönüşmüştür. Bu, trajik bir hal midir? Herhalde öyledir.
Sayfa 7Kitabı okuyor
Sartre haklıydı. "Öteki," cehennem demekti.
Hayat hep bir arayış... Ruhunu arayanlar mı istersin,ruhunu satacak bir Şeytan arayanlar mı,senin gibi kendini biraz insan gibi hissetmek için bir mana, tutunacak bir dal arayanlar mı...
Sayfa 81Kitabı okuyor
paramparcayım
seniha hanım birden sessizleşmiş ve gözlerine yaşlar dolarak, "bu kadar sevilmemek için ne yaptım ben?" diye sormuştu. o zaman hüseyin bey sesini kesip odasına gitmiş ve saatlerce ut çalmıştı. yalnız bu kez odasının kapısını açık bırakmıştı. seniha hanım gidip kapının yanındaki duvarın dibine çökmüş ve varlığını ona hissettirecek en küçük bir hareket dahi yapmadan ağlayarak onu dinlemişti.
... başucumda duran Küçük Prens biblosuna bakıyorum.
Senden bana kalan her şey gibi kırık, ama asla atamayacağımı biliyorum.
Kainat türlü biçimlerde kandırmaya çalışıyor beni. Bulutlar ilerliyor, bir ayyaş nara atıyor, bir araba acı acı klakson çalıyor, daldan bir yaprak düşüyor... Orada öyle sabit dururken, her şey beni kimsenin umurunda olmadığıma, unutmayışımın bir anlam taşımadığına inandırmak için yarışa giriyor. Sabırla bekliyorum ki, bütün kozlarını oynasınlar. Ne olursa olsun duruyor, duruyor, duruyorum...
Her durumda yapacağın en doğru şey, geçmişin tüm acılarını olduğu yerde, geçmişte bırakıp kendine yeni bir hayat kurmandır.
"Aşka inanmıyor musun Sanem?"
"Sadece aptallar aşka inanır."
"Emin misin?"
"Tabii ki eminim."
"Sadece aptallar emin olur."
“Descartes’ı düşünüyorum gözlerim kapalı / Ya ilham geliyor ya inme iniyor…”
Sayfa 65Kitabı okuyor
"Bazen siz insanlara gerçekten çok şaşıyorum. Şansınız ne kadar azalırsa, kendinize güveniniz o kadar artıyor."
Sonra hep mutsuz, hep karanlık, hep yalnız oldum ben Fezai abi. Kimseyi gerçekten sevmedim, kimseden gerçekten nefret etmedim, yaptığım hiçbir şeyin gerçekten bir anlam taşıdığına inanmadım. Ve Tanrı'yla da bir daha hiç konuşmadım. Böylece zaman içinde birbirimizi unuttuk.
“Aşk hiç yaşanmakta olan bir şey değildir," diye açıkladı Amcabey. "Ancak bir hatıra olabilir. Aşk acısı zannettiğin şey, aşkın kendisidir.”
Bir mucize, diye düşündüm yutkunup, belki her şeyi değiştirir.