Hayal kırıklığı...
Şeker Portakalından sonra çok büyük beklentiyle devam ettiğim serinin ikinci kitabı. Benim için tam bir hayal kırıklığı..
İlk kitapta severek okuduğum temiz yürekli Zeze’nin maceralarında bu defa o kadar sıkıldım ki. Karşımda sadece hiçbir amacı olmayan, sadece yaramazlık yapmaya odaklanmış kötü niyetli bir çocuk vardı. Kendine verilen hiçbir şeyden memnun olmuyor, hep şikayet ediyor. Şu ana kadar okuduğum en sıkıcı kitaptı diyebilirim.
“Galiba beceriksizin tekiyim, Fayolle. Üstelik yardım etmem gereken bir ailem varken. Madem biz bizeyiz, adıyla sanıyla söyleyeyim, bir parçası olduğum Pinage kabilesi halkı. Senden saklamak istemediğim bir şey var. Hep buradan gitmeyi istedim, o günü iple çektim ama şimdi korkuyorum. Daha iyi olmadığım için pişmanım. Kötü kalpli, acımasız bir canavar gibi davrandığım için pişmanım. Hiçbir şeyi kabul etmeyen, her türlü ilişkiyi reddeden, onun için yapılanlar karşısında ufacık bir iyi niyet gösteremeyen bir çocuk olduğum için. Doğrusu bu, beceriksizin tekiyim. Bunu sana itiraf edebilirim. Çevremdeki herkesi düşman bellemişim. Benim için yaptıkları her şeyi kötü, aptalca buluyordum. Ama şimdi..”
Neyse ki kitabın sonunda ana karakterde benimle aynı fikirde…
Güneşi Uyandıralım
