Yakamoz& Papatya [1-8] hepsini okumak isteyenlere...
Aşk lafını ağzına almazdı Yakamoz. Nerede aşık görse garipser, aşk acısı gördü mü dayanamaz, gülerdi. Çok ketumdu, kimseye hiçbir şey söylemezdi. Bir kadının onu seveceğine inanmazdı, gerçek aşkın onu bulacağına ihtimal bile vermezdi. Sonra bir gün onu gördü, onu Papatyasını bakmaya kıyamadığı o narin çiçeğini hayatında hiç böyle hissetmemişti.
Nerdesin, ne yapıyorsun, ne yaşıyorsun?
Şimdi güluyorsun belki ama kalbinden mi, yoksa dudakların mı kıpırdayor sadece?
Arkadaşlarınlasın ve yine düşünüyorsun gerçek dostlarım mi yoksa sadece boş vakitlerini benimle geçiriyorlar? Hiç durup dinlenmeden soruyorsun kendine, en sonunda yorgun düşüp kendini suçluyorsun. Yoruldun ama yine de bir virgül koymuyorsun hayatına. Zamanında yaşamadığın ve ertelediğin olaylar da toplanmış üzerine geliyor,sıkışıp kalıyorsun hayatta. Üstelik daha çok geceleri çöküyor bu duygu üzerine, savunmasız kalmışsın silahın yok, yenik düşüyorsun. Hemen göz yaşlarına sarılıyorsun, bir parça rahatliyor yüreğin sonra yeni baştan başlıyorsun. Kararlar veriyorsun ama nafile hayat senin planladığın gibi olmuyor. Artık sıkma kendini rahat bırak, insanlar nasıl düşünmüyorsa sen de düşünme. Herkesi sev ama kendini daha çok sev!!!!!
Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
Bazen bir şiire, bir şarkıya mahkum oluruz ya benim için bu onlardan...
vuruldun seni bir karanlığa gömdüler
adını sordular söylemedim münevver
üstümü aradılar yok altımı aradılar yok
boynu hayli bükülmüş bir tuzaktan baktılar
cesedini gösterdiler sana çok benziyordu
anlamak istediler hep uzaktan baktılar
nasıl yaşatıldıysan öyle öldürülmüştün
çekinmedim ağladım
anlamadılar
ben bir sokak lambasına vurulmuşum
San'arsın..
Bazen sadece sanarsın, evet evet .. O kadar uzun sanarsın ki bazen hayalle gerçeğin birbiriyle boğuştuğunu görürsün..Ne yana dönsen bir hatıra, ne yana dönsen yüreğindeki sızıların seni sıktıkça sıktığını fark edersin.Ne olacak ya da ne olması gerekiyordu ki..Aynı şekilde başlayan şeylerin farklı bir sonla mı bitmesi gerekiyordu..Evet , aynıydı