Her şey değişir de şu insan yok mu, insan zor değişir. Kendimiz bile güzel olanı bilir, doğru olanı anlar ama yine de değişmeye direniriz. Ne tuhaf. Kızılırmak'ın aynı kitabında geçer: "Bir şey bulmuştum. Yaşamayı kolaylaştıracak, güzelleştirecek bir şeydi. Unuttum sonra. Yine kendim oldum, kaçınılmaz ve imkânsız kendim." Belki bir
Dünyanın durumu ne tuhaf. Her coğrafyada bir yangın var. Bu yangını sabah akşam bağırsan yaşam ıskalanıyor; sesini çıkarmasan birileri suç ortağı ilan ediyor. Bağırsan da bağırmasan da, bir şey yapabilecek olanlar kılını kıpırdatmıyor. Bir insanlık çıkmazı... Matsuo Başo, "Unutma, cehennemde yürüyoruz çiçeklere bakarak," derken bundan
Basit hayvani bir zevk ugruna var oluyor, biliçli veya bilinçsiz davranışlarımızın çoğunu bu güdü amacıyla gerçekleştiriyor, bir gün aniden varlığın his ve bilinç evresinden sadece madde evresine geçiyoruz. Sonsuza kadar.
Belki şuan kalbimi oluşturan atomlardan biri nasıl milyarlarca yıl önce bir yıldızın çekirdeğinde pişmişse aynı şekilde milyonlarca yıl sonra belki bir yıldızın çekirdeğinde, bir gezegenin kabuğunda veya evrende amaçsızca salınan bir göktaşının içinde olacak. Yaşam onu okuyabilenler için bir mucize onu anlamayanlar için çok sıradan bir olgu.
Yaşam garip bir hazine.
