"Okulumu seviyorum, öğretmenimi seviyorum, sınıfımı geçeceeeem!"
Ertesi yıl tekrar okula gittim. Yine korkuyordum elbette. Öğretmenim Muazzez Aktolga. Yeni mezun olmuş, nişanlı. Sınıfa girdi; enerjik, cıvıl cıvıl.
"Ay ne güzel sizleri görmek!" dedi. "Haydi önce bir şarkı söyleyelim." Yoklama yapmadı. "Şöyle yapacağız, böyle söyleyeceğiz," diye açıklamalar yaptı. Oturduğumuz sıralar arasında gezinirken benim de başımı okşadı. Aman Allah'ım nasıl mutlu oldum anlatamam! O gün korkuyla girdiğim sınıftan uçarak çıktım. Hala dün gibi hatırlıyorum da, "Okulumu seviyorum, öğretmenimi seviyorum, sınıfımı geçeceeeem!" diye bağıra bağıra mahallenin tozlu yollarında koşturuyordum.
Bir kadın neden bütün hayatını başkalarının mutluluğu üzerine kurup sonra da her mutsuzlukta kabahatli çıkan olmak zorundaydı ki zaten ? Aman şu üzülmesin, aman buna laf gelmesin diye bütün bir ömrü gereksiz bir mengenenin sıkışıklığında geçirdikten sonra bir de üstüne, sanki doğuştan verili bir görevi başaramamış gibi her sızlanışında taşa tutulmak neden kaderi olsundu? Yeterdi .
Aman Yarabbi! Sevmek bu muydu? İnsanı sanki bir mengene içinde sıkıp da birisinin ayakları altına ezik, bitik, can çekişerek atmak isteyene bu öldürücü şey, sevmek bu muydu?
