Ferhat Hoca söze karıştı:
Seni teslim edersek onlara, seni Arif Saim istemiş, seni o yaşatmaz.
Ölüm Allahm emri, diye gülümsedi Anacık Sultan. Sana hakaret ederler, etmediklerini bırakmazlar. “Biliyorum," dedi Anacık Sultan,
“o da Allanın emri."...
“Hürü Hatun, Hürü Hatun,” diye Anacık Sultan elini onun omuzuna koydu, “benim de, bu ocağın da hiçbir kerameti yok, keramet toprakta, ağaçta, suda, insanlarda, böceklerde, kuşlarda… İyi bak şunlara…” Önündeki raftan koyu kırmızı bir şişe aldı, kapağını açtı, kokladı. Ortalığa Hürü anının hiçbir zaman duymadığı, insanın içini okşayan incecik bir koku yayıldı. “İşte bütün keramet bunda. Kırk yıldır ben bu işi iyi anladım. Keramet sende bende değil, keramet toprakta, insanlıkta.”
Sayfa 294 - YKYKitabı okudu
Bu kışta kıyamette, bu karda boranda herkes Anacık Sultan'ın mezarına koyacak çiçeği ne etmiş ne eylemiş bulmuştu...
Sayfa 556Kitabı okudu
Anacık Sultan başını kaldırdı gözlerini, küçümseyerek, gülümseyerek onun yüzüne dikti, bir bokböceğine, solucana bakar gibi baktı. Öyle bir tavır takındı ki, senin gibisilerin yüzüne böylesine bakmak bile insanı küçültmeye yeter, der gibi.
Sayfa 515Kitabı okudu