Çünkü, Ankara bir son değil, bir başlangıçtır.
12 şehidimiz var, ancak hâlâ ortada Milli Yas yok. Arap kralı öldü 3 gün yas ilan edildi, Gazze'de ölenler için 3 gün yas ilan edildi; ki şu an Ankara'da hâlâ Filistin yürüyüşündeler. Bu insanlar için şehit olan 12 askerimiz ise haberlerde 45 saniye yer almayı hak etti. Kimsenin umrunda değil, konuşulan hâlâ kıçı kırık boş beleş fenomenler olsun. Derdini anlatıp olaya çözüm bulmak istesen senin vekilliğini kim yapacak? Mecliste bu kadar Pkk yanlısı varken seni kim adam yerine koyabilir?
Ben artık bu ülkenin insanından tiksindim. Hep mi olan gariban çocuğuna olur, hep mi onlar peygamber komşusu olmak zorunda ya? Saçma sapan adetleriniz de, Arap sevginiz de, boş beleş siyasetiniz de size kalsın. Bu durumu kesinlikle normalleştiremem ben, üzülmüyorsanız insanlığınızdan şüphe etmeye başlayın.
Tüm şehidlerimizin ruhları şâd olsun. Başımız sağ olsun...
Çok sormuştunuz arkadaşlar anlatıyorum;
Mesut bana #78639051 incelemem ile ilgili bir soru sormuştu. Kısa bir konuşma geçmişti aramızda ama devam etmemişti.
Taa ki birkaç ay sonra Ankara'da bir hastanede yolumuz kesişene kadar... (Aynı Psikiyatristin ruh hastalarıymışız)
Tabii o bunun farkında değildi, beni tanımadı bile.
Tanımak şöyle dursun, fark etmedi bile.
Ben onu konuşurken gördüm, böyle güzel konuşan erkek olur muydu?
Bu adam hep konuşsundu. Ben de hep dinleseydim.
Sonra yeniden mesaj attım.
(Ben ona bi yürüdüm, o Samsun'a kadar yürüdü.)
Birkaç ay konuştuk ve görüşmemek için birkaç kere onu ektim. Korktum çünkü.
Sonra bir gün uzun uzun konuştuktan sonra, bana "1000'den fazla kitap okudum, hepsi senin içinmiş, sana kendimi anlatabilmek içinmiş" dedi.
Ben de aşık oldum. Evlenmemek üzerine beylik laflar eden ben; "Evleneyim seninle de gör" dedim. Evlenmek için tek bir şartım vardı,; sigarayı bıraktı ve evlendik. (SON)
O ne hissediyor bilmiyorum ama ben tamamlanmış hissediyorum kendimi.
Duygusal ve cinsel olarak kendimi tanımaya başladığım yıllardan(15) beri hep birine çok aşıkmışım ama onunla hiç karşılaşmamışım gibi hissettim. Hayatıma birileri girdi, çıktı ama o his hiç kaybolmadı. O his ilk kez, ona sarıldığımda kayboldu. Çünkü tanımıştım. Oydu.
Şimdi huzurunuzda ona çok teşekkür etmek istiyorum. Böyle dümdüz ve mükemmel olduğu için. Tüm derdime rağmen, 4 akepeli abime, saçma sapan babama rağmen, beni böyle çok ve güzel sevdiği için.
Ve teşekkür ederim aşkım, kendini böyle güzel geliştirdiğin için. Seninle gurur duyuyorum.
Seni çok seviyorum.
Cehalet, cüretkârdır!!!
Burada birilerinin ileti ve incelemelerini paylaşarak haklarında atıp tutmak pek huyum değil aslında ama bu sefer durum biraz farklı. Zira mezkur gönderi popüler olmuş ve benim anasayfama kadar düşmüş olduğundan bir kaç kelam etmek üzerime vacip oldu. Özellikle ileti sahibinin yorumumu okuduktan sonra beni engellemiş olması bu yorumumu ve
KIL OLDUM ABİ...
Lise yıllarım, abimin beni yönlendirdiği kitapları okumakla geçti. 
Aziz Nesin de onlardan biridir. (Diğeri de yine çok değerli bir yazar. Onu başka bir incelemede anlatmak isterim.) Aziz Nesin'in kitaplarını kahkahalarla okurdum. Ama nereden bilirdim ki lisede beni güldüren adam, üniversitede ağlatacak. Evet ben Aziz Nesin diyince hep güldüm, ta ki
