~Ben insanları anlamıyorum ki.. neden kendi işlerine bakmazlar ben kitaplarımla mutluyum..
Akşamları yatağa girip uyumadan önce aklımdan olmayacak senaryolar kurmak neden bu kadar güzel oluyor anlamıyorum.
Döngü
Birileriyle yaz sebzesi kızartılır, üzeri için domates sos yapılır. Bu sos ağır ateşte uzunca pişer. O esnada günün rengi turuncuya döner..yer serinlemek için sulanmıştır, su buharlaşır, yemeğin kokusu dışarıya yayılır..Yıllardır mevsimleri anlamıyorum. Bu neşenin çok uzağındayım
hukuk ve psikoloji neden insanların sürekli mutlu olmadıkları insanlar ve yerler üzerinde mutlu olmaları için çabalayıp duruyorlar anlamıyorum, o zaman, mekan, insan ve imkandan uzak kalmak, gitmek zaten onu iyileştirecek onu sağlamak yerine yerini sağlamıştırmak üzerine cümle kurup duruyorlar
Nasıl olabiliyor da dün Mutlu Hatta gün içinde mutlu olup da gece ansızın üzülebiliyor insan ya da nefes alamıyor olabiliyor dışarıdaki rüzgarın yüzüne çarpması dahi İçindeki sıkıntıyı hafiflettirmiyor Bu yüzden anlamıyorum ben yani mutluluğun ne kadar geçiş olduğunu üzüntünde ne kadar boş olduğu bu dünyadayız.
Niye böyle oluyor bilmiyorum.
Eğer bir şeyi çok seversem aşırı abartıyorum sonra tüm günümü ona harcıyorum vee birden böyle bir bıkkınlık, soğuma geliyor.Verdiğim sevgi kadar bir soğukluk, istememe geliyor.( insan ilişkilerinde bu böyle değil tabii ki.)
Mesela bu uygulama :'(
gece gündüz demeden uygulamadaydım sonra birden bıkkınlık geldi vee kaç gündür doğru dürüst bakmadım bile.
Niye böyle oluyor anlamıyorum bunun psikoloji de bir ismi olmalı 🤧
