“Etrafındaki tüm bu hayata rağmen Kara Gardiner ilk kez kendi ölümünü hissetti. Tüm bunların devam edeceğini ve ondan geriye hiçbir şeyin kalmayacağını, her ne kadar ailesi ve arkadaşları birkaç yıl, belki onlarca yıl anasını hatırlasa da sonunda unutulacağını ve yere düşen bambudan,kaçamadığı çamurdan daha anlamlı olmayacağını anladı.”
Sayfa 223