Bibliyoterapiyi bu sitedeki herkesin bilinçli bilinçsiz uyguladığını düşünüyorum :) kendisi 'bilgi kaynaklarıyla ruha yardım etmek'.. KİTAPLARLA TERAPİ. Edebiyatı bir düşünün? empati ve kendi hayatına dışardan bir bakış açısı sağlıyor. “okuma yoluyla iyileşme” şeklinde tanımlanıyor. Fakat günümüzün gelişen teknolojisi ve bilgi kaynakları düşünüldüğünde tanımı daha anlamlı ve kapsamlı kılmak için “bilgi ile iyileşme” olarak sunmak daha doğru olacaktır. Zira podcast storytel, sosyal medya, bloglar, makaleler, videolar da kendimizi anlamamıza, bazı şeyleri sorgulama aşamasında ruhumuzda derinlere temas etmekte ve bazen -kendi kendimize terapi- yapmamızı sağlamakta. hep derim bilgi güçtür diye, şimdi de bilginin şifa olabileceğini anlıyorum bu fevkalade birşey...
Sevinç, neşe ve minnettarlık gibi duyguları beslemek, kişinin genel refahını artırır. Olumlu yönlerimize odaklanmak, özgüveni artırır, motivasyonu yükseltir ve yaşamın daha anlamlı ve tatmin edici olmasına katkıda bulunur. Aynı zamanda olumlu bakış açısıyla olaylara yaklaşmak daha iyi stres yönetimi, daha sağlıklı ilişkiler ve daha yaratıcı düşünme gibi bir dizi fayda sağlayabilir. Bu nedenle pozitif psikoloji, insanların güçlü yönlerini, olumlu duygularını keşfetmelerini ve yaşamlarında anlamı ve mutluluğu bulmalarını sağlayan bir yaklaşımdır. Tabii ki yaşamda karşılaşılan zorluklar ve sorunlar da vardır ancak pozitif psikoloji bu zorluklarla başa çıkarken de pozitif bir bakış açısı ve olumlu kaynakları kullanmanın önemini vurgular.
Bakış açısı öyle bir şeydir ki bazen saçma denilen anlamlı gelir, anlam yüklenenin değeri eksilir... Bilhassa, insan da insana ait olan da daima değişir🍂
Martin Eden’ın zihninin parçası olmak..
Öncelikle benim gibi kitabı okumadan önce inceleme okumayı sevenler için belirteyim bol spoilerlı bir yazı oldu.
Denizde başlayan ve yine orada sonlanan bir hikaye 
Martin Eden’ınki. Swinburne şiirleriyle edebi dünyanın kapılarını aralamıştı ve onun “Ölü adam hiçbir zaman dirilmez!” dizesiyle nihayete erdi.
Arada yaşananlarsa, temel düzeyde okuma
Ölürken Yaşamayı Öğreten Öğretmen
Kitapta, yazar 
Mitch Albom'un üniversiteden hocası Prof. Mori ile ölümünden önce 14 hafta boyunca her Salı günü hayatla ilgili yaptıkları diyaloglar yer almaktadır.
Mori'ye 1994 yılında ALS teşhisi konur. Öleceğini öğrenen Mori bunun için üzülmek yerine, en çok sevdiği öğretmenlik mesleğine devam eder. Son derslerini Mitch ile yapar ve
"İnsanın dünyaya gelmesi mucizevi bir olay; insanın kendini, çevresini, evreni anlama öğrenme çabası hayatı anlamlı kılar. Cehaletin mutluluk vereceğini sanmıyorum. Merak etmeyen, sorgulamayan, bilmeyen gelişemez; mutlu olduğunu sansa da mutsuzdur. İnsan öğrendikçe, geliştikçe yaşama bakış açısı da değişir. Özetle; insan kendinin, yaşamın, güzelliklerin ve evrenin ne kadar farkında ise o kadar mutludur. "
~~Doğan Cüceloğlu ~~
Bugünü Yaşama Arzusu
#Schopenhauer
*Yazar
#Aldığımız her nefes bizi sürekli etkisi altında olduğumuz ölüme doğru çeker... Nihal olarak zafer ölümün olacaktır, çünkü doğumla birlikte ölüm zaten bizim kaderimiz olmuştur ve avını yutmadan önce onunla yalnızca kısa bir süre için oynar. Bununla birlikte, hayatımıza olabildiğince uzun bir süre için büyük bir ilgi ve
Bu yeni antidepresanların geliştirilmesinden çok önceleri, on yıllar boyunca kopuş halindeydik, birbirimizden ve önemli olan şeylerden kopuş halinde. Bireyden ve gitgide artan birikimden daha büyük ya da daha anlamlı bir şey olduğu fikrine inancımızı kaybediyorduk. Ben çocukken Margaret Thatcher şöyle demişti:
“Toplum diye bir şey yoktur, sadece bireyler ve aileler vardır“
Bu bakış açısı dünyanın dört bir yanında zafer kazandı. İnandık buna, reddettiğini sananlar dahil olmak üzere.. Bütün mesele bende ve kafamda başlayıp bitiyor diye düşündüm. Çektiğim acıyı bütünüyle özelleştirmiştim keza tanıdığım herkes de öyle yapmıştı. Toplum diye bir şey olmadığını düşünen bir dünyada, depresyon ve kaygının toplumsal nedenleri olduğu fikri kulağa anlaşılmaz gelecektir. 21. yüzyılda yaşayan bir çocukla Aramice konuşmak gibi bir şey bu. Büyük ilaç şirketleri yalıtılmış, maddiyatçı bir kültürün ihtiyaç duyduğunu zannettiği çözümü sunuyordu, satın alınabilecek bir çözüm. Alışveriş yaparak çözülemeyecek bazı sorunlar olduğunu anlama kabiliyetimizi kaybetmiştik. Ama öyle değilmiş gibi yapsak da, hala bir toplum içinde yaşıyoruz anlaşılan. Bağ kurma özlemi hiçbir yere gitmiyor…
