Derdini anlatamamaktan yakınıyorsun. Sesini duyuramamak canını yakıyor. Varlığını hiçe sayanlara içerliyorsun. Anlaşılamamak yüreğini kanatıyor.
Seni sen söylemeden anlayan bir dostun olsaydı, ne çok sevinirdin.
Yüreğini senin göğsüne koyan Yaratıcın yüreğinden geçenleri bildiğini bildiriyor sana.
Sen dile getiremesen de, içini oyan sızıları, ruhunu kemiren pişmanlıkları açık bir söz gibi duyuyor. Diyor ki, başkalarından sakladığını bildiğim gibi, kendinden sakladıklarını biliyorum. Seni en çok O anlıyor…
Ölümler gördüm yaşamı duraklatan, acılar çektim paylaşılamayan..daha kötüsü var mı bilmiyorum ama anlaşılamamak en kötüsü..
-Jerome_David_Salinger608.jpg){kind=small}
Bir Yudum Kitap
Şu dünyada en fena meselelerden biri de anlaşılamamak. Bütünüyle. Jeffrey Eugenides, "Beni görebiliyor musunuz? Bütün beni? Muhtemelen hayır. Hiç kimse göremedi zaten." derken bundan bahseder. Belki de suç biraz da bizdedir sevgili okur. Belki biz de yanı başımızı görmüyoruzdur da, görülmeyi bekliyoruzdur. Var olun.
Bağlanabilmek için önce bağımsız olmak gerekir. Oysa insanların çoğu yeni ilişkilere eski bağlarla geliyorlardı. Geçmişten taşıdıkları ister güvensizlik ister anlaşılamamak, isterse de çevrelerine ördükleri savunma duvarları olsun, her bağ yeni ilişkiyi özgürce yaşamalarını engelliyordu. Daha önceki ilişkilerinde haksızlığa uğradıkları konusunda belki haklıydılar ama, haksızlık edenin karşı taraf değil de bir türlü bırakamadıkları "geçmişleri" olduğunu göremiyorlardı.
