“İnsan kim olduğunu tahmin etmemeli, kim olduğunu bilmeli.”
Bu eseri okuyun, okutturun.
Her kitapta olduğu gibi kitabın başında annemin düzgün ve itinalı el yazısıyla şöyle yazıyordu: Coral Costello, 10,5 yaşında.
Benim şu anki yaşım.
Yazıya dokunurken ellerim titredi. Bu onun bir parçasıydı, tam da benim yaşımdayken. Coral küçük bir kızdı, benim annem olmadan çok uzun zaman önce.
Bu kitap en sevdiklerinden miydi? Bu önemli değildi ki. Her halükarda okuyacaktım, tıpkı zaman içinde diğer tüm kitaplarını okuyacağım gibi. Nefesimi tutarak sayfaları çevirdim. Onun gözleri de aynı kelimeleri takip etmişti. Aynı hikaye onun zihninde de canlanmıştı, şimdi benim zihnimde canlandığı gibi. Bu kitap boyunca birbirimize bağlanmıştık. İşte yine zihnimin içindeydi, güneş ışığı gibi bana gülümsüyordu. Kitaplar size hikayelerden fazlasını verir. Kitaplar size kaybettiğiniz insanları geri verir.
Keşke burada olsaydı diye düşündüm. Bunu her şeyden çok istedim. Gözlerimi kapadım ve diledim, diledim ve diledim öyle güçlü bir şekilde diledim ki bir an zihnim çatlayacak gibi geldi.
"Bildikleri, sözleri, kelimeleri, duyguları yoksa insanın, yaşamasının anlamı da yok..."
Sayfa 181 - İnkılâp Kitabevi
Siz olsaydınız ne yapardınız?
Kendisini karşılayan sekretere;
Nazif Beyle görüşmek istediğini söyledi.
Bunun üzerine sekreter birden ciddileşti: 'Nazif Bey mi?'dedi.
'Evet, Nazif Bey!' diye cevap alınca,
hüzünlü bir ses tonuyla 'Nazif Bey sizlere ömür efendim, onu kaybedeli dört yıl oldu.' dedi.
Hiç beklemediği bu haberle bir acı saplandı
Yani yaşam böyle miydi ? Bu kadar mıydı ? Sadece tandıkların olduğu bir fotoğraf çerçevesi.Bu şehirde
herkes aynı dili konuşsa da dili çok fazla kullanmıyorlardı aralarında . Birbirine selam bile vermeyen , güzel dileklerde bulunmayan dil cimrileriydi bu insanların hepsi. Kelimeleri ağızların içinde sıkı sıkı tutuyor , tanımadıklarıyla asla paylaşmıyorlardı .
Kendini geliştirmeye meraklı, en ufak bir tereddüt duymadan okuduğu ya da işittiği yeni şeyleri kullanmayı denemekten çekinmeyen annemin aksine, babam kendisine ait olmayan kelimeleri kullanmayı reddederdi.
Sayfa 41 - Can Sanat Yayınları, 5. Basım: Şubat 2023Kitabı okudu
Okumaya değer bir kitap.
Jamaica Kincaid'in Annemin Otobiyografisi kitabı "Annem ben doğduğum an öldü" kelimeleri ile başlıyor. Romanda, Karayiplerde daha doğarken annesini kaybeden bir kız çocuğunun kadına dönüşmesinin öyküsü yer alıyor. Dimdik duran, eğilip bükülmeyen, kendisi için var olan, olabilen bir kadın bu.
Yaşananlar, sert, çıplak ve dolaysız bir şekilde, birinci tekil anlatımla veriliyor. Çok güçlü gözlem yetisi olan kahramanımızın deneyimlerinden damıttıkları düşündürücü.
Kitapta sömürgeciliğin, hem sömürenlerin hem de sömürülenlerin benlik algısı üzerindeki etkisi muazzam güzel bir şekilde anlatılıyor.
Annemin Otobiyografisi
Misafir geldiğinde yapılan ağırlamalar, ikramlar, hiç kullanılmayan tabakların ve bardakların ortalığa çıkması..
Sevinçten ve konuşmaktan kendini alamamak..
Değer verilen değer verilmesi gereken konulardır
Özellikle annemin misafirleri üzerine düşmesi, söylemeden önce kelimeleri dikkatle özenle seçip, gözümün içine bakması acaba doğru söyledin mi deyip benden destek almasını, bu güveni fark edip daha rahat konuşmasını çok seviyorum..
O yüzün ve o anda ki huzurun resmini çiz deseler her daim "Annem" derim...
RİSALE-İ NUR SERENCÂMIM - 1
Benim hayatımda 
Risale-i Nur, Üstâd, 
Bediüzzaman Said Nursî isimleri ile tanışmam; ilk medreseye gitmem ve Risale-i Nur eserlerini ciddi okumam 3 ayrı zamana denk gelmektedir.
1- Daha küçük yaşlarda, ilkokul dönemlerinin ya başı ya da daha okula başlamadan önceki zaman diliminde; "Risale-i Nur", "Nurcu", "Bediüzzaman", "Said
Annemin kelimeleri bıçak değildi belki ama önümdeki uzun yıllar boyunca kalbimi bir bıçaktan daha çok kanatacaktı..
Sayfa 268 - Arkadya YayınlarıKitabı okudu
