Leon Werth'e
Bu kitabı bir büyüğe ithaf ettiğim için küçüklerden beni bağışlamalarını diliyorum. Bunun için, çok önemli nedenlerim var: Bu büyük adam şu dünyada en iyi arkadaşımdır. İkinci nedenim: Bu büyük adam her şeyi anlayabilir, çocuk kitaplarını bile. Üçüncü nedenim ise: Bu büyük adam, Fransa'da aç yaşıyor ve üşüyor; teselliye ihtiyacı var. Eğer bu nedenler yeterli görünmezse, ben de kitabımı, bu büyük adamlar bir zaman çocuktu ya, işte ona ithaf ederim. Bütün büyükler bir zamanlar çocuktu (ama pek azı hatırlar bunu). İthafımı düzeltiyorum:
Çocuk olduğu zamanki
Leon Werth'e
Köye vardık. Veteriner ve ekibi muhtarın geniş avlulu evine yerleştiler, biz de ilkokulun bir odasına. Çocukları bekliyoruz. İlk bir saat içinde, sadece öğretmenin çocuğunu aşılayabildik. O kadar. Dışarı çıktım, etrafa bakınıyorum. Muhtarın evinin önünde uzun bir kuyruk var. Köydeki bütün köpekler sırada. Bizim veterinerin işi başından aşkın.
Üç arkadaşın öyküsü bu. Beyoğlu’nda büyümüş, Beyoğlu’nda yaşayan üç ayrı kişilik, üç ayrı kimlik, üç ayrı insan. Ölümsüzlük merakıyla başlayan ölümler. Her cinayetin ardında gizemli bir neden… Ve soruşturma boyunca adım adım, bina bina, sokak sokak Beyoğlu. O çoksesli, çokrenkli, çokdilli, çokkültürlü Beyoğlu. Günümüzün Babil Kulesi… İnsanın
Otelin hazırlık döneminin başlangıcı olarak belirledikleri günden bu yana
bir buçuk ay geçmişti. O zamandan beri de Serhat’la arkadaş olmuşlardı.
Ama Serhat Kuran kursundan yetişmiş, beş vakit namazında ve aklını din
konularıyla bozmuş biriydi, iyi çocuktu ama bu dünyaya sadece
neyin günah, neyin günah olmadığını anlamak için gelmiş