Gözlerimin neredeyse dolu dolu olduğunu fark edince yüzü yumuşadı. Fyolle içimdeki yalnızlığı asla geçmeyen çocukla bir kez daha karşı karşıya geliyordu.
“Kalbime yerleştiğinden beri hayat daha güzel.”
“Böyle iyi değil mi?”
“Hem de nasıl! Ama sık sık aklıma bir şey takılıyor.”
“Nedir o?”
“Sen ölmeyeceksin değil mi?”
Odamın pencerisni açtığımda "başka" bir gün olduğunu gördüm,ama bir öncekine alabildiğine benziyordu.Tek fark kalbimin daha dirençli,daha kararlı olmasıydı.Özellikle gelecek nice günlerin bugünden farksız olmamasında kararlıydı.