Hikaye kahramanı aşkını kaybedince, dünya ona da boş ve manasız görünür.
Sayfa 269Kitabı okuyor
Bazı zamanlar yeşil mantosu ile belirirdi. Yanıma gelir, içime soğuk sular boşaltıverirdi. Ağaçların gölgesinde yürürdük. Susardım, o konuşurdu. Gökyüzünde birden bulutlar dağılır, çiseleyen yağmur diner, güneş açardı. Her yanyana attığımız adımda içime taze hisler, yepyeni duygular dolardı. Arabalar geçer, insanlar bakar, tanıdıklar göz kırpar, selam verirdi. Ama yol her zamankinden daha çabuk biterdi. O kısa süren anlarda, aşksız insanlara acırdım.
Sayfa 269Kitabı okuyor
İnsanlar hakkında bu kadar basit ve kolay hüküm veren bir kimsenin aldanmaması mümkün müdür?
Sayfa 269Kitabı okuyor
Seven insanların dünyaya bakış tarzları başkadır: Onlar, gölgelerini peşlerine bakarak şehrin uçsuz bucaksız caddelerinde dolaşırlar. Unkapanı köprüsünden mavnaları seyrederler, avarelikten hoşlanırlar. Aşki filimlere giderler. Ayakları çıplak çocuklara sadaka verirler. "Bir insanı seven, onun gülüşü, ağlayışı, adım atışı ile ilgilenen yeryüzü sakinleri" müspet kimselerdir. Onlar bu dünyanın daha iyi olmasını isterler ve onun güzel olması için çalışırlar.