Hastalar, özellikle hastanede oldukları esnada kendilerini hastalıklarına indirgenmiş hissettiklerini ve -umutları, özlemleri, endişeleri ve teselli edilmeye acil derecede ihtiyacı olan bir insan değil- teşhis ve tedavi edilmesi gereken bir problem olarak görüldüklerini söylüyorlar.