…dönmedim,yüreğimin gösterdiği yönde ilerledim.
Sayfa 167Kitabı okuyor
“Sesim boğuklaşmıştı, gözlerim, göstermeye hakkı olmadığı yaşlarla doluydu.“
“Küçüğüm, hayat böyledir. İnsanlar hep çekip giderler. Yürek unuttuğundan ve pişmanlıklar öldüğünden değil. Birtakım şeyler, sevecenliğimizde kalmayı sürdürür hep. Ama insanlar gerektiği anda gitmek zorundalar.“
Zeze gibi sevmek..
Şefkatin ne olduğunu keşfettiğimden beri sevdiğim her şeyi şefkate boğuyordum.
Sayfa 159Kitabı okuyor
(çünkü ben sürekli her şeyle konuşsam da yanıtların hep içimdeki küçük kuştan geldiğini zannederdim.)
"Zaten herkes her zaman her konuda haklı. Haklı olmayan bir ben varım."