Birbirimizi hep gördüğümüz ön bahçelerimize göre değerlendiririz. Ön bahçeler daha bakımlıdır ne de olsa. Hem zaten komşunun bahçesi bizimkinden hep daha iyidir daha sağlıklıdır ya...
Mutluluğu dışarıda sanırsan ararsın, içinde olduğunu bilirsen bulursun.
Ne ilginçtir ki kendi içimizdeki savaşı sonlandırdığımızda, karşımıza çıkan kişiler de içimizdeki o gizil savaşı göremez olurlar. Ve hassas noktamızı biz çözümlediğimiz için de kimse hassas noktamıza, yani damarımıza basamaz hale gelir.
Kişi ancak kendini tanır, fark eder, keşfeder ve kabul ederse değişebilir. Bir başkasının değişiminden medet umarak değil!
Ne kadar çok sıkılmıştım sizlerden... Kalıplaştırıp ezberlediğiniz cümlelerinizden, 'miş gibi' davranmanızdan, kendinizin bile henüz tanışmadığı 'kendiniz' i bana farklı tanıtmaya çalışmanızdan, özgüven eksikliğinizi kapatmak için şişirilmiş balon egolarınızdan, korkaklıklarınıza uydurduğunuz kılıflarınızdan, birbirinizle tıpa tıp aynı oluşunuzdan, sığlığınızdan, şekilciliğinizden, vitrine bakmaktan içeriyi fark edemeyişinizden, hayatta bir duruşunuz olmadığından dolayı girmek istediğiniz her kabın şeklini almanızdan, matematik sorusu çözer gibi duygularla stratejinin işleyebileceğini sanmanızdan, kalıbınızın hakkını veremeyişinizden, aynı fabrikada üretilmiş bebekler gibi aynı giyimlerinizden, kuraklaşmış ve verimi kalmamış yüreğinize 'özgür'müş imajı vermenizden, neyi neden sevdiğinizi bilmemenizden... Kısaca 'fotokobi' gibi olanlarınızdan sıkıldım...
Ruh, hasta olmaz; hasta ola(bile)n zihindir.
İnsan önce kendi rengini keşfetse, kendi renginde mutlu olmayı denese daha doğru olmaz mı?
Tek renk mi olmalı dünya? Yok mu başka renklere toleransımız?
Gitmek bazen bir bağımlılığı sonlandırmaktır. Gitmek bazen özgürleşmektir.
Her zorluğun da mutluluğun da geçici olduğunu ve olan hiçbir şeyi hayatımın odak noktası yapmamam gerektiğini öğrendim ben senden
Sayfa 182 - Destek yayınlarıKitabı okudu