AYNI GEZEGENDE
Hava karanlık, gökyüzü güzeldi. Yıldızlar fazlasıyla belirgindi. Bu, havanın ertesi gün için de kötü olmayacağının habercisiydi. Bahçedeki birkaç ışıklandırma ortama zarif bir hava katmıştı. Çellosunu bahçede bir yere yerleştirdi. Sonra çalmak için arkasında oturdu. Doğay da karşısında durmuş onu bekliyordu. Alpaslan çello yayını tellere yaklaştırdı. Çalmaya başladığında Doğay ona hayranlıkla baktı. Çello yayını tellere sürerken onun için o kadar büyüleyici görünüyordu ki kalbi bir an yerinden çıkacak gibi oldu. Sanki karşısında dünyanın en temiz ve saf duygularına sahip bir adam duruyordu. Elini kalbine götürdü. “Bu da neydi?” diye düşündü. Bir adam sanat yaparken nasıl olur da bu kadar fazla güzel görünebilirdi ona? Kafasını tellere doğru eğmiş, yayla birlikte tellerden çıkarmış olduğu ezgilerle bütünleşmişti. Bu sahnenin ekran görüntüsünü çekti zihninde, kalıcı olmalıydı. Hayatında yakalayabileceği zor ve heyecan verici sahnelerden biriydi çünkü. Asla unutmamalıydı. Gözlerini kapadı ve karşısında duran sanat eserine duyduğu heyecanı bastırmaya çalıştı, derin bir nefes alarak.
Tüm bunlarla birlikte hala tüm bu yaşadıklarını sorguluyordu. Her şey nasıl da beklenmedik ve hızlı bir şekilde gelişiyordu hayatında. Ona neler oluyordu böyle?
Dorlion YayınlarıKitabı okudu
