"Tüm sözlerimin tükendiği an geliyor. En şiirsi cümle bile örtmüyor eksikliği. Senin yakınlığın olmadan, kışı ben bile artık atlatamam. Derim soyuluyor ve tüm oyalanmalarım son buluyor. İnsanın bu duruma düşmesi gerekiyor demek. Gel, "gereksinmen varsa bana, buradayım!" demek için değil, "sana gereksinmem var" demek için.
Eğer herkes kendi mutluluğunun ustası ise, bundan mantık gereği şu sonuç çıkar ki herkes kendi cenneti için kendi başının çaresine bakmalıdır. Bunun şaşılacak yanı ise bunun durmadan genişlemesi. Benim cennetim büyüyor. Tabi neyim varsa cennetime yatırdım.
Uyum sağlamayı, sanki içinde bulunduğum çeşitli ilişkiler sisteminin işleyişini kavrayacak ve benimseyecekmiş gibi yaşamayı deniyordum. Elden geldiğince az hata yapmak istiyordum, her ne kadar, hep bazı hatalar yaptığımı biliyor olsamda.