İnsan, meyvesini düşürmek için sallanan bir ağaç gibidir: Gözyaşını dökmeden sarsamazsınız insanı.
Bir gün seversen sen de göreceksin ki hepsinin söndüğünü sandığımızda bile ruhumuzun derinliklerinde bir kıvılcım yanmaya devam eder.
Dünyanın bütün altınları hassas bir insanın kalp atışını, bakışındaki sevgi ışığını satın almaya az gelir.
Senin gerçek mezarın benim ruhumda. Bütünüyle oraya gömüldün sen.
Peki, her gece yazıp sabah denize, rüzgara savurduğunuz uzun mektuplar kime?
Gerçek aşk hayatın olgun meyvesidir. On sekiz yaşında onu tanıyamazsınız, hayal edersiniz.
Sana 'Beni seviyor musun' diye asla sormayacağım. Ama ben, seni seviyorum, seni seviyorum, seni seviyorum!
Zaman, ilk aşkın izlerini yeryüzünden çabuk siliyordu, ama yürekten hiç silemiyordu.
