Dinledim özümün yankısını, tümünüzün sesini
Oysaki biz çoktan ölmüşüz.
Ben sustum, gökyüzü çınladı sessizliğinizden...
Şu bizim samanyolumuz var ya, biz de içindeyiz
Harmanda dövende koşulanlar meğer bizmişiz
Gitmişiz, gitmişiz, bitirememişiz
Evrensel bir hortlağım, gece ülkem
Dünyalardan dünyalara atlayıp geçiyorum
Ve kulağımı denizlere veriyorum, dinliyorum.
Duyan ağlamıyacak, duymayan düşünecek.
Bakıp ölü sulara ürperecek
Sen, ben, o: Bir kıyamet günü görünüşü
Ben giderim, sular ölür
Her dönüş biraz gülüş, biraz yas.
Görünmez gölgesiyim, külüyüm yanan sevilerin,
Evren mangalında yıllanmış közüm,
Bir başka gün elektronlarıyım atomların
Tüm yıldızların ışıklarını ben yansıtırım yüzünüze!
Gün ışığı ne ki bu ölümlü kişiye!
Yenilenen ilkyazlarda yenilenen çiçekler gibidir inanışlar.
Şimdi ki hep bilginsiniz, inanılmaz
Bir özdek yapısı kuruyorsunuz
Kıyamet gününü incelemeye elverişli;
'Bense beyin düzeninizi değiştirmekteyim
- Yaşatmak istiyorsak, yeni bir ad bulmalıyız
Tanrıya, İnsana, Evrene!
Kentin sokaklarında gölge olan kim?
Dünyamız nereye göçmüş, bu yer bizim gezegenimiz değil;
Bu canlı yaratık hangi ateşten kopmuş?