“Düşüncelerimin neler yapabildiğini gördükten sonra, düşünmek beni biraz korkutuyor aslında.“
“Kendi zihnimde kaybolduğuma inanamıyorum. Delilik böyle bir his mi acaba? Herhalde bu konuyu fazla düşünmemek en iyisi.“
Eğer düşünce madde ise o zaman her şey gerçeğe dönüşüyor. Ama bu denklemi tersine çevirirsek -aslında madde düşünceyse- bu durumda hiçbir şey gerçek olamaz. Bu fikirlerden ikisi de doğru olabilir mi? Bu denklem de "enerji eşittir kütle" denklemi gibi olabilir mi?
Ya bunu yapan Tanrı değilse? Ya duanın başarısı bize aslında düşüncenin gücüyle ilgili bir şeyler söylüyorsa? Düşünce cidden maddeyi etkileyebilir mi?
Tutkularım var -belki de sadece onlardan ibaretim- ama onlar için yaşamıyorum.
Dışarıdan bir varlık evrenin başlangıcını tetiklemiş, sonra da her şey bilim insanlarının düşündüğü şekilde evrim geçirmiş olabilir, değil mi?
Bütün bu enerjiden Tanrı'yı biz kendimiz yaratıyoruz sanki. Tanrı mı insanların düşüncelerinden yaratılır yoksa insanlar mı Tanrı'nınkilerden?
Kendini öldürecek coşkuyu bile duyamayacak kadar depresyonda olduğunu söylemişti.
Kitap okuma bozukluğum da işte o zaman başladı. Her gün hayatınız boyunca okuyamayacağınız kadar çok kitapla birlikte saatler geçirdiğinizde buna yakalanmak çok kolay.
Tanrı'nın olmadığını bilmeyi istemiş miydim cidden: Bizim tanrı olduğumuz? Bir yaratanın ya da nedenin olması gerekmediğini?