- Oğlum, dedi.
- Dünya'ya çok kapılmayın...
Şair bir insanın sermayesi hüzündür.Hüznüm giderse şairliğim gider.Ben onu içimde hep diri tutuyorum.
Sayfa 16Kitabı okudu
Özlüyorum çocukluğumu. Önce çamura bulanan ellerimken, artık yüreğim oldu. Ah anne sen ellerimi suya tutunca akıp giderdi çamur. Kalbimdeki çamuru neyle akıtacağım söylesene.
Ve bilirsin şehre küs adamlar nefretlerini daima gizli tutarlar..
Değerli yazar bu kadar meraklı olmamanız gerekiyor. Bırakın bazı şeyler gizli kalsın.
Aslında benim tek sırrım şehirden neden nefret ettiğim değil. Ben, okuduğum kitapları da gizli tutarım. Bak, mesela kitabımın dışını ciltledim. Adını okuyamıyorsun.
Kalbinde nefretten duvarlar örülü bir adam..
Sayfa 9
Sır garip bir şekilde aşikâr olmuştu; İnsanlardı şehirden nefret ettiren, yine insanların sevdirdiği gibi şehri...
Sayfa 18Kitabı okudu
Kitaplar okuyorum her gün. İçinde belki rastlarım diye kendime..
Yine bir vakt-i zuhurda oturuyordu, asılları görmüş ağacın altında.
Elinde mi?
Yine bir kitap.
Okuyor muydu?
Hayır.
O, aksine kitapları dokuyordu.
Sayfa 47Kitabı okudu
Kaldırımın bir köşesinde oturuyordu. İlgilendirmiyordu onu kısalan yollar, gökdelenler, makineli tüfekler, maaş artışı, enflasyon, sermaye. Balkanlardan gelen soğuk hava dalgaları arasında bir beyit ezberlemişti yalnızca. Dil ile zihni arasında gidip gelirdi o beyit.
.
.
.
"Can verme sakın aşka ki aşk afet-i candır
Aşk afet-i can olduğu meşhuru cihandır
Sakın isteme sevda gamını aşkta her an
Aşk derdinin ki hasılı yalnızca ziyandır"
Sayfa 67Kitabı okudu