Bugün kardeleni açmayan bir kış gününe uyandım Babam..
İçim yangın dışım yangın sonrası. Dîni bilmeden ellerine Kur’an-ı Kerim tutuşturulan çocuklardan farkım yok, çünkü vatan nedir bilmeden elime Nutuk tutuşturdular çocukken. Yanlış şeyler yaptım çünkü yanlış yerde ve yanlış zamandaydım. Benden beklenilenler doğru zamandayken asla
Çocukluk yılları, hislerin en yoğun yaşandığı zamanlardır. Akıl yaşadıklarını unutsa bile, kalp yaşadığı hisleri unutmaz..
Çocukluk yıllarımızı unuturuz belki, ama yaşadığımız hisler kalbimizde bir yerlerde saklıdır hep..
Her an ortaya çıkıp bizi mutlu edebilirler..
-Güven Taşdemir / “DUYGULARIN ŞAHİTLİĞİ”
Kırsala özlem
Hiçbir şey gidermiyor iç sıkıntımı.Hep bir yerlerde, bir şeyler
unutmuş gibiyim.Yarım kalmış bir resim ya da
türkü gibi geliyor her şey bana.
Emaneten duruyormuşum gibi
bir yerlerde. Bir şeyler kaybetmişim de,
bulamaış gibiyim yıllarca.
Ama aklıma düşünce köyüm, her şey birden canlanıyor, dün gibi...
Capcanlı Alıp götürüyor beni
Nerde cayın deminde kalma cocukluk yıllarım Annemin köy ekmegine sürdüğü yaglı ekmeğin tadı nerde Alaca ineğin şikayet etmeden verdigi taze sütün tadı nerde Tahta arabam kırık iskemlem nerde Özlenirmi yırtık dizli pantolonum soyulmuş dizlerim Özlüyorum ama nerde
Nerde cocukluk yıllarım nerde o yer sofrası dizlere cekilen sofra bezi nerde Sofrada yürekleri ısıtan bakır taslar nerde Elimizi nimete uzattığımızda gelen yüksek bir ses Baban gelmeden başlanmaz diyen annem nerde
